Albert Camus (1913 – 1960) – francuski pisarz i eseista, za swoją twórczość uhonorowany literacką Nagrodą Nobla w 1957 r.
Urodził się w biednej rodzinie we francuskim Algierze. Wykształcenie zdobył dzięki wychowawcy, który po żmudnych staraniach zdobył dla niego stypendium naukowe. Duże znaczenie wówczas miała znajomość z prof. Louisem Germainem, który zachęcał młodego Alberta do nauki i podsuwał mu klasyczne dzieła literatury.
W 1930 zdał maturę i rozpoczął studnia na uniwersytecie w Algierze (filozofia i kultura antyczna). Wkrótce też zaczął stawiać pierwsze kroki jako dziennikarz, a także zainteresował się polityką. Wstąpił nawet do partii Komunistycznej, jednak na krótko (został z niej usunięty z powodu zbyt dużej rozbieżności poglądów).
W 1936 wraz z przyjaciółmi założył Théâtre de Travail (Teatr Pracy), którego pierwsze przedstawienie okazało się wielkim sukcesem. Po jego rozwiązaniu założył kolejny – L'Equipe. W 1940 r. wyjechał do Paryża, a po zajęciu miasta przez Niemców przeniósł się do Lyonu, a stamtąd do Oranu. W 1942 zamieszkał na stałe w Paryżu, gdzie redagował podziemne czasopismo „Combat”. W tym okresie zaprzyjaźnia się z J. P. Rastrem, co poskutkowało tym, że zaczęto nazywać Camusa egzystencjalistą, przed czym on sam się usilnie bronił. W 1947 ostatecznie zrezygnował z dziennikarstwa i polityki, by móc w pełni oddać się literaturze. W 1960 r. zginął w wypadku samochodowym.