Albert Einstein (1879–1955) – jeden z najsłynniejszych fizyków naszych czasów, twórca szczególnej i ogólnej teorii względności, współtwórca kwantowo-korpuskularnej teorii światła. Laureat nagrody Nobla za wyjaśnienie efektu fotoelektrycznego.

Urodził się w Ulm w rodzinie żydowskiego urzędnika miejskiego. Wkrótce jego rodzina przeniosła się do Zurychu. W młodości zasłynął jako utalentowany skrzypek, jednak w wyniku protestów rodziców zrezygnował z kariery muzycznej i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Zurychu, przy czym równolegle chodził na zajęcia z fizyki i matematyki. Tam też się przeniósł, nie bacząc tym razem na sprzeciw rodziny. Po ukończeniu studiów podjął pracę jako młodszy referent w Szwajcarskim Urzędzie Patentowym i jednocześnie pisał doktorat z fizyki.

W 1905 r. obronił doktorat i jednocześnie opublikował trzy przełomowe prace opisujące podstawy szczególnej teorii względności, dowodu na istnienie fotonów, oraz teorii opisującej na poziomie cząsteczkowym natury ruchów Browna. Publikacja tych teorii wywołała burzę wśród fizyków, a Einstein stał się sławny.

W latach 1905-1914 był profesorem fizyki na kilku uniwersytetach w Szwajcarii, Austrii i Niemczech, aby ostatecznie objąć posadę dyrektora prestiżowego Instytutu Cesarza Wilhelma Wielkiego. Na stanowisku tym pozostał do 1936 r.

W 1919 r. Einstein ogłosił swoją najważniejszą teorię – ogólną teorię względności. W 1921 r. otrzymał Nagrodę Nobla, jednak nie za teorię względności lecz za „wkład w rozwój fizyki teoretycznej, a zwłaszcza za odkrycie praw rządzących efektem fotoelektrycznym”.

Po „kryształowej nocy” w 1936 r. Einstein zdecydował się wyjechać z Niemiec i udał się do Stanów Zjednoczonych. Aż do śmierci w 1955 r. pracował tam jako profesor w Instytucie Badań Zaawansowanych na Uniwersytecie Princeton.