Alfred N. Whitehead
Alfred North Whitehead (1861-1947), matematyk i filozof angielski.
Wraz z Bertrandem Russellem dowodził, że zasady matematyki można sprowadzić do logiki (tzw. logicyzm). W ontologii przyjmował, że świat (nie tylko przyroda, ale też świat myśli i idei) to proces, pewna dynamiczna całość składająca się ze zdarzeń czy też zaistnień, scalonych ze sobą wedle określonych praw. Realna jest tylko ta całość, a jej poszczególne części składowe to ledwie to abstrakty. Fundamentem ontycznej racjonalności i harmonii świata jest transcendentny wobec niego Bóg.
W poglądach religijnych Whitehead zbliżał się ku egzystencjalizmowi. Twierdził, że religia jest tym, „co człowiek robi ze swą samotnością”. W epistemologii zaś wyrażał przekonanie, że jedynym punktem wyjścia w procesie poznawczym są bezpośrednie dane zmysłowe. Natomiast poznanie zmysłowe jest jego zdaniem niewyczerpywalne.
Wraz z Bertrandem Russellem dowodził, że zasady matematyki można sprowadzić do logiki (tzw. logicyzm). W ontologii przyjmował, że świat (nie tylko przyroda, ale też świat myśli i idei) to proces, pewna dynamiczna całość składająca się ze zdarzeń czy też zaistnień, scalonych ze sobą wedle określonych praw. Realna jest tylko ta całość, a jej poszczególne części składowe to ledwie to abstrakty. Fundamentem ontycznej racjonalności i harmonii świata jest transcendentny wobec niego Bóg.
W poglądach religijnych Whitehead zbliżał się ku egzystencjalizmowi. Twierdził, że religia jest tym, „co człowiek robi ze swą samotnością”. W epistemologii zaś wyrażał przekonanie, że jedynym punktem wyjścia w procesie poznawczym są bezpośrednie dane zmysłowe. Natomiast poznanie zmysłowe jest jego zdaniem niewyczerpywalne.
