Jacek Woźniakowski urodził się w 1920 roku. Historyk sztuki, pisarz, polityk. Uczestnik wojny obronnej 1939 roku, później w AK, ranny, odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (od 1980 roku, związany z uczelnią od 1953), wykładał też w wielu zagranicznych ośrodkach naukowych – zajmował się m.in. dziejami doktryn artystycznych XIX i XX wieku oraz historią różnych tematów w sztuce. Jako publicysta debiutował w tygodniku „Dziś i jutro” (1945). Redaktor naczelny miesięcznika „Znak” (1957-1960) i Wydawnictwa Znak (1959-1992), obecnie przewodniczący Rad Wydawniczej. Członek Papieskiej Rady Kultury. Współpracownik „Tygodnika Powszechnego” od 1945 roku. Brał udział w obradach Okrągłego Stołu, prezydent Krakowa w latach 1990-1991. W serii „Perspektywy soborowe” wydał książkę „Laik w Rzymie i w Bombaju” (1965). W innych oficynach publikował „Zapiski kanadyjskie” (1973) i tłumaczenia Grahama Greene’a. Motywowi gór w sztuce i literaturze poświęcił „Góry niewzruszone” (1974, w Znaku 1995). Żywe dyskusje wzbudzała książka wydana pod nieco prowokacyjnym tytułem „Czy artyście wolno się żenić?” (1978). Na uwagę zasługuje książeczka o roli laikatu „Świeccy” (1987). Myśli o związkach kultury z chrześcijaństwem, o duchowości polskiej, wolności religijnej i prawach człowieka zawiera książka „Czy kultura jest do zawabienia koniecznie potrzebna?” (1988).
Profesor zmarł 29 listopada 2012 w Warszawie.