Philip Levine, poeta, eseista i tłumacz, urodził się w roku 1928 w Detroit w rodzinie imigrantów o korzeniach rosyjsko-żydowskich. Przemysłowe miasto odegrało znaczącą rolę zarówno w jego biografii, jak i twórczości – doświadczenie pracy fizycznej w fabryce samochodów, liczne wiersze poświęcone codziennemu życiu klasy robotniczej, krzepkim sąsiadom i pijanym robociarzom, przysporzyły mu miana „jedynego amerykańskiego poety proletariackiego”. Ta anarchistyczna, przepełniona buntem poezja, wyczulona na niesprawiedliwość społeczną, rasizm i antysemityzm, zawsze przemawiała wyrazistym głosem gniewu i protestu. Ale w jego dorobku jest także wiele wierszy refleksyjnych, nieledwie autobiograficznych; poetyckie portrety i wspomnienia są zarazem medytacją nad sensem życia i wyrokami historii.

Od 1958 roku aż do przejścia na emeryturę w roku 1992 Philip Levine wykładał literaturę na California State University we Fresno (gdzie do dzisiaj ma dom), dzieląc swój czas pomiędzy Kalifornię i Brooklyn. Był wykładowcą wielu uniwersytetów, m.in. w Berkeley, Princeton, Columbia, Houston, a także uczelni australijskich i brytyjskich.

Jest jednym z najbardziej utytułowanych poetów amerykańskich, autorem przeszło dwudziestu tomów wierszy uhonorowanych m.in. Nagrodą Pulitzera (za tom The Simple Truth, 1994), dwukrotnie Guggenheim Fellowship i National Book Award (za zbiory Ashes: Poems New and Old, 1978, oraz What Work Is, 1991). W latach 2011–2012 piastował godność Poety Laureata Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych. Mimo 85 lat jeszcze do niedawna wykładał creative writing, nadal bierze czynny udział w życiu literackim, podróżuje i – co najważniejsze – pisze.