Stanisław Vincenz (1888-1971). Prozaik eseista, publicysta. Podczas I wojny światowej służył w wojsku austriackim. Wykładowca w Korpusie Kadetów w Modlinie, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, zdemobilizowany w 1922 roku. W latach 1926-1929 był redaktorem miesięcznika „Droga” w Warszawie. We wrześniu 1939 roku przeszedł na Węgry, później powrócił do rodzinnego Bystreca pod Czarnohorą, gdzie został aresztowany przez Rosjan. Po uwolnieniu (1940) przedostał się z rodziną na Węgry, brał udział w działalności literackiej i oświatowej polskiej emigracji wojennej. W latach 1946-1947 przebywał w Niemczech Zachodnich, w 1947 roku przeniósł się do Grenoble (Francja), od 1964 roku w Lozannie (Szwajcaria). Doskonała znajomość dziejów i życia Hucułów posłużyła mu do napisania obszernego cyklu epickiego Na wysokiej połoninie. Obrazy dumy i gawędy z Wierzchowiny Huculskiej (1936, 1970-1979 – wydanie krajowe całości 1980-1983). Opublikował także szkice i eseje: O książkach i czytaniu (Budapeszt 1942), Dante und die Volksmythe (Dortmund 1962), Tematy żydowskie, Po stronie pamięci (1965), Po stronie dialogu (1983).