Zofia Starowieyska-Morstinowa (1891-1966). Pisarka, krytyk literacki. Debiutowała w 1930 roku tomem Róże pod śniegiem. Przed wojną publikowała w „Czasie” i poznańskiej „Kulturze” oraz „Przeglądzie Powszechnym”, „Verbum”, „Wiadomościach Literackich”. Była współredaktorka „Tygodnika Powszechnego” od powstania pisma w 1945 roku do śmierci. Miała ogromny, niekwestionowany autorytet, była ostoją w latach zawieszenia „Tygodnika”. Jest autorką szkiców religijnych (Fakty i słowa 1956) i literackich (Kalejdoskop literacki 1955). Na początku swej działalności (1962) Znak wydał jej Kabałę historii – rozważania o włoskim renesansie pisane w latach okupacji. Ci, których spotykałam (1962) to zbiór wspomnień o postaciach międzywojennego życia literackiego, m.in. o J. Weyssenhoffie, M. Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i J. Wittlinie. Pod koniec życia autorka opublikowała pełne zadumy dzieło Patrzę i wspominam (1965, 1982). Wybór szkiców krytycznych Zofi Satowieyskiej-Morstinowej ubarwionych licznymi dygresjami ukazał się w 1973 roku pt. Szukam człowieka.