„A gdybym tak zrobił jakieś głupstwo?"

Fábregas przez całe życie był marzycielem, ale stał się praktykującym marzycielem, gdy pewnego poranka pomyślał: „A gdybym tak zrobił jakieś głupstwo?" i porzucił wszystko. Mendoza podarował swojemu bohaterowi czas, brak zobowiązań i pieniądze, i wysłał go do Wenecji, co więcej, nie pozwolił, by zbyt często męczyli go tam turyści. Wszystko po to, by, lepiej późno niż wcale, odkrył, jak może smakować życie.

Największa niespodzianka: ta książka pisana jest całkiem serio. Pozbawiona absurdów, mrugania do czytelnika i figli znanych mi z kilku innych czytanych przeze mnie powieści Mendozy. Może poza jedną sceną, w której Fábregas wyobraża sobie swojego rozmówcę „jak podsumowuje rozmowę, gratuluje sobie swoich forteli i zaśmiewa się w samotności ubikacji, trzymając się oburącz sedesu i podrzucając nogi do góry na znak radości."(!) To wyjątek w książce pełnej świeżo odkrywanych emocji, od stanu łaski aż do utraty pamięci, i mgły.

Najpiękniej opisany przeciąg znalazłam w „Wielkim Gatsbym", teraz Mendoza dorzuca swój rozdział 14 w całości poświęcony mgle, a w nim taki fragment: "Od dłuższej chwili nocny portier, zauważywszy gościa, obracał drzwiami, czekając, aż ów zdecyduje się wejść. Za każdym obrotem trochę mgły dostawało się do drzwi, przerzucane było do hotelowego holu i tam, w półmroku, unosiło się przez chwilę jak duch niższej kategorii."

Jeszcze książka lub dwie, i zapomnę o tym nieszczęsnym fryzjerze, od którego zaczęła się moja znajomość z Mendozą.