A może przełom jest dziś?

Choć wszelkie konferencje, wygłaszane referaty, dyskusje to tylko teoria... jednak zaskakujący wydaje się fakt, jak często prelegenci odwołując się do głoszonych prawd podkreślają, że bez czynów są one nic nie warte. Jak mówił chociażby ks. Grzegorz Ryś „Ewangelia nie „robi się" głoszeniem kazań ani katechezą, ani „odprawianiem" mszy świętej. Pierwszym narzędziem ewangelizacji jest - jak podkreśla Paweł VI - świadectwo życia prawdziwie i w pełni chrześcijańskiego [...]"."

Czy taki sposób myślenia można nazwać przełomem?

Jak to w filozofii zazwyczaj bywa - trudno stwierdzić. Niemniej jednak coraz częściej pojawiają się tezy, że współczesny człowiek potrzebuje czegoś więcej. Nie zawsze przykład innych go przekonuje, albo właśnie takich przykładów mu brak, ale poszukuje. Owo poszukiwanie referenci Dni Tischnerowskich 2010 nazwali „rozdźwiękiem między religią a duchowością". Przywołany przez nich Czesław Miłosz pisał kiedyś o „bezdomnych umysłach religijnych", a ks. Halík mówił o wierze w „cosizm". Brak konkretu powoduje często poszukiwanie po omacku, na oślep. A konsekwencją tych poszukiwań często jest bylejakość.

Coraz większa bezdomność duchowa w coraz większej masie ludzi rodzi zagubienie.

W którą stronę „szala" się przechyli - przeciągając ludzi w kierunku większej beznadziei czy nadziei na lepszą przyszłość?

Lektura tego zbioru nie rozwieje wszelkich wątpliwości, może nawet nie rozwieje żadnych, a zrodzi ich jeszcze więcej. Ale warto poświęcić na nią czas, by bardziej zrozumieć człowieczeństwo swoje i innych, ze wszystkimi ułomnościami, jakie je spotyka i które stwarzamy sami, jako ludzie.