Antidotum na ponurą majówkę

Książka zaczyna się inaczej niż poprzednie. Pani Daugherty postanowiła w końcu postaci Allie dodać trochę "pazura". W końcu zamiast być ostatnią fajtłapą, buntuje się, stawia na swoim i tym samym zaciekawia. Nie umie sobie poradzić z wydarzeniami, które miały miejsce w poprzednim semestrze. Ma to swoje konsekwencje. Odsuwa się od wszystkich, których do tej pory uważała za przyjaciół. Z jednej strony nie ma się co dziwić, gdyż wiadomo, że w szkole nadal ukrywa się szpieg Nathaniela. Ciężko zatem stwierdzić, czy komukolwiek warto ufać? Z drugiej strony, ofiarami w tej dziwnej grze między Cimmerią a Nathanielem są osoby, na których dziewczynie zależy. Więc można ufać, ale czy warto ryzykować życiem bliskich osób? Niestety, Allie traci dość szybko swój wojowniczy charakter i pakuje się nieustannie w kłopoty, a jak nie siebie to dla odmiany kogoś innego. Oczywiście podczas czytania powieści nie dowiemy się, kto jest szpiegiem, choć jesteśmy już bardzo blisko odkrycia prawdy. Autorka dawkuje tę przyjemność i dozuje napięcie, co naturalnie zachęca do sięgnięcia po kolejną część. Nie zdradzając wiele z fabuły, na końcu książki dochodzi do starcia z Nathanielem. Czy znów ktoś bliski Allie straci życie? Kto wygra? Jeżeli chcecie wiedzieć przeczytajcie.

Moim zdaniem książka jest dobrze napisana. Ma wartką akcję i przystępny język. Tak samo jak poprzednie części czyta się ją szybko. Z dużych minusów - znów rozwleczony wątek miłosny, który mnie dosyć drażni. Z plusów - ciekawie rozwinięty wątek tajnej organizacji. W końcu w tej części dowiadujemy się co nieco o absolwentach Cimmerii i ich świecie. Czy Wy zastanawialiście się choć przez chwilę, jakby to było żyć w takim świecie? Rządzonym przez organizację, w której my, zwykli ludzie, jesteśmy tylko pionkami? Ba, nawet nie podejrzewamy, że ona istnieje. Ten wątek w książce bardzo mi przypał do gustu. Ja na pewno sięgnę po kolejną część sagi z czystej ciekawości. Polecam to samo i Wam.