Brak zrozumienia prowadzi do tragedii

Kryminał to nie jest gatunek, który lubię, ale czasem robię wyjątek. I tak było w przypadku Karin Fossum, nie pierwszy zresztą raz. Książki Karin Fossum to swego rodzaju studium psychologiczne, czasami przypominające akta pacjentów zakładów psychiatrycznych.

Za podszeptem diabła to historia o tym, jak z niewinnej wieczornej wycieczki na miasto i z głupiego, mniej niewinnego żartu nastolatków wyrasta ogromna tragedia. Nie tylko dla rodziny zaginionego, ale i dla Irmy, kobiety nierozumiejącej swoich działań.

Za podszeptem diabła to dramat nieporozumień, niedomówień i kłamstw. To opowieść o bezsensownej tragedii nastolatka, której można było uniknąć... gdyby. „Gdyby" to słowo, które często nasuwa się przy czytaniu Za podszeptem diabła: ... gdyby tylko Andreas i Zipp nie wpadli na głupi pomysł, gdyby Irma była kochanym dzieckiem i gdyby wreszcie Zipp zaczął mówić. To historia o braku zrozumienia, opowieść o tym jak brak szczerych rozmów może doprowadzić do tragedii. Gdyby Andreas rozmawiał z przyjacielem szczerze od początku, nie leżałby teraz połamany w cudzej piwnicy. Gdyby Zipp otworzył się przed matką, może uratowałby przyjaciela i wreszcie, gdyby Irma pogodziła się ze swoją odmiennością, dałoby się uniknąć tragedii. „Za podszeptem diabła" ukazuje wszelkie możliwe oblicza strachu. Sprawia, że czytelnik zaczyna się bać. To książka, która uświadamia, jak kruche jest to, co posiadamy, jak łatwo jest wszystko stracić i jak trudno złapać szczęście, które ucieka.