Dorastanie

Zapewne ważny jest wiek oraz płeć czytającego, gdyż autor opowiada o szesnastolatkach. Nastolatki rozpaczliwie szukają miłości i akceptacji, zarówno w życiu jak i w literaturze, ale bilans wychodzi im pesymistyczny.

Cztery przyjaciółki, każda inna, niby zżyte, a tak całkowicie sobie obce, nie mające zaufania i skryte względem siebie. Każda ma problem ze sobą, każda walczy ze wstrętem do siebie, każda czuje się niepewna.

Zadziwiające są ich relacje, męczące, zawiłe i enigmatyczne. One same przeżywają sinusoidy emocjonalne zmieniające się z prędkością światła. Są to dziewczyny infantylne, ale chcące szybko dorosnąć, dojrzeć, stać się kobietami. Jednak ciężko jest je zrozumieć, skoro one nawet samych siebie nie rozumieją. Próbują funkcjonować w życiu, dopasowując się do różnych sytuacji, środowisk, jednak jest to dla nich nużące.

Brak szczerości i obłuda prowadzą do tragedii, wplecionej w sztukę Szekspira „Romeo i Julia", co tym bardziej jest przewrotne.

Autor pozostawił mnie w dyskomforcie, nie bardzo rozumiałam postępowanie bohaterek, może dlatego, że już dawno nie jestem nastolatką. Powieść pisana jest w formie pamiętników każdej z tych dziewczyn i można zatem poznać motywy ich postępowania i zwyczajnie w świecie im współczuć, co nie znaczy, że zrozumieć. Schmitt pokazuje, jak bardzo zawiły, skomplikowany i wydumany jest świat dorastających ludzi. Tak nie musi być, jeśli ma się odpowiednie wsparcie, a rodzina dba o relacje, poświęcanie sobie czasu, rozmowę i jest czujna, empatyczna wobec przeżyć młodego człowieka, by w porę wskazać mu właściwą drogę.