Dramat dwóch kobiet

Jakich cierpień musi doznawać matka dziecka, któremu nikt nie chce pomóc? Jak musi cierpieć kobieta, które wie, że tylko ona kocha tak swoje dziecko i tylko ona chce mu pomóc? I może jej się wydawać, że wszyscy są przeciwko niej i jej dziecku. Jaka bezradność i bezsilność musi wstrząsać taką kobietą? Jaka siła musi ją pchać, że mimo wszystko brnie dalej?
Bebe Moore Campbell w „Podwójnym życiu mojej córki" ukazuje te wszystkie uczucia. Ukazuje w sposób realistyczny, prawdziwie, jakby ta książka była pamiętnikiem napisanym przez matkę Trini. Wstrząsająca dogłębnie, porusza najczystsze uczucia. Uczucia, jakie każdy z nas powinien uruchamiać w sobie od narodzin, jakie powinniśmy znać i praktykować na co dzień. Nie powinniśmy się wstydzić okazywania zrozumienia i pomocy ludziom chorym.
Takich właśnie ludzi szukała matka Trini. Ale ile bólu musiała przejść i cierpień, aby znalazł się ktoś, kto pomoże jej córce. Sama nieakceptowana przez środowisko z racji koloru skóry, ale chyba też po trosze z racji chorego dziecka, musi borykać się z tym światem. Cały czas w trwodze o dziecko.
Książka momentami przypominała sytuacje w naszym lecznictwie, choć brak chęci niesienia pomocy czy też niemożliwości, w naszym przypadku raczej nie jest podyktowana brakiem tolerancji. Taki sam paradoks przepisów, taka sama znieczulica wśród większości lekarzy. U nas tak samo wszyscy w nagle cudowny sposób doznają uzdrowienia. Trini, która jest zagrożeniem nawet dla swojej matki, tak samo stara się pomóc sobie i kochającej ją najbliższej osobie, tak samo przeżywa dramat, bo jest dorosłą dziewczyną, która rozumie wszystko, czasami ma tylko trochę odmienny stan umysłu od nas, ludzi zdrowych. „Podwójne życie..." to dramat dwóch kobiet, kobiet tak sobie bliskich, kobiet, które bez względu na okoliczności zobowiązuje tolerancja swojej psychiki. Nie ma tu miejsca na niechęć, na rezygnację. Musi być zawsze miejsce na tolerancję, pomoc, siłę i MIŁOŚĆ.

Recenzent: Monika Mellerowska