Fantasy bez flory i fauny

Według opisu na okładce „prawdopodobnie jedna z najlepszych powieści fantasy 2011 roku". Nie czytałam wszystkich książek z tego roku , ale muszę przyznać, że to naprawdę dobre fantasy. Tym bardziej cieszy, że rodzime. Jeśli ktoś lubi powieści, w których historia jest prowadzona dwuplanowo, w tym jedna z nich to świat arturiański, to książka zdecydowanie godna polecenia. Postaci są ciekawe, historia interesuje, wciąga i powoduje efekt „jeszcze tylko jednego rozdziału" oraz „szukam innych książek tego autora" (których niestety jeszcze nie ma).

Nie jest to książka idealna i do kanonu gatunku się nie wedrze: czasem akcja przyspiesza, by za chwilę właściwe z niewiadomych powodów stanąć znów w miejscu, niektóre sceny są jakby urwane przez nagły przeskok do drugiej rzeczywistości (być może autor chciał tu dać pole do popisu wyobraźni czytelnika). Najsłabszym momentem była dla mnie scena „wyjaśniająca", o co chodzi tym wszystkim bogom (trochę ich się pokazuje).

No i jest jedno większe „ale"... Posiadam wydanie pierwsze (nie wiem czy były kolejne) i muszę przyznać, że dawno nie miałam w rękach książki, która miałaby tyle błędów, np. do zamiast od, mała zamiast małą, powtórzeń słów typu: „nie-czasownik-nie". Mogę spokojnie powiedzieć, że statystycznie wyjdzie 1 taki błąd na 10 stron książki. Przyznam, że jest to denerwujące i pani Barbara Gąsiorowska, która widnieje pod słowem „Korekta" absolutnie się nie popisała...

Ogólnie: jestem zadowolona z lektury i polecam ją zwłaszcza osobom, które lubią fantasy, ale chciałyby spróbować jego nowej odsłony, niekoniecznie wypełnionej baśniową fauną. :)

Recenzent: Maria Bernaciak