Kolorowe sprzątanie

90% populacji, a na pewno wszyscy znani mi ludzie, na brzmienie słów „porządki" i „sprzątanie" co najmniej się wzdryga. Co prawda nie dotyczy to ludzi muszących się uczyć, wówczas sprzątanie okazuje się być najwspanialszą czynnością na świecie, ale to opowieść na inny tekst. Wracają do lęku i strachu przed sprzątaniem, o ile sami tego robić nie lubimy (nie licząc sytuacji opisanej wcześniej), to z wielką chęcią i wielką radością możemy popatrzeć jak inni to robią. Tymczasem niebanalny duet Hołownia i Prokop w swoje książce pod tytułem „Wszystko w porządku. Układamy sobie życie" właśnie tym tematem się zajęli. Pomysł co najmniej kontrowersyjny, czytać o czyimś sprzątaniu, jakbyśmy sami nie mieli do ogarnięcia sterty walących się gratów i pamiątek upchanych w zakamarkach szafy. Jednak do sięgnięcia po tę książkę przekonać nas ma bardzo chytry plan autorów, i/lub wydawcy, polegający na bardzo efektownej oprawie wizualnej. Kolorowa i sztywna okładka oraz ponad pięćset wielobarwnych stron, pełnych najróżniejszych zdjęć sprawiają, że porządki autorów przyciągają uwagę czytelników. Takie zabiegi się opłacają. Pomijając powyższe zapewne wielu czytelników sięgnie po tę książkę ze względu na znakomity duet autorów. Raczej nikomu, kto choć sporadycznie spogląda na telewizor, nie jest obca aparycja obu panów. Tak różni od siebie, a tworzą uzupełniającą się mieszankę humoru, światopoglądu i inteligencji, którą można nie tylko przeczytać, ale także zobaczyć w programie telewizyjnym „Mam Talent".

Dobrze, w końcu mogę przejść do samej książki. Autorzy porządkują w niej swoje dotychczasowe doświadczenia, pogląd na świat i życiowe pamiątki. Obaj panowie zebrali tego tak wiele i z tak różnych dziedzin życia, że uporządkowanie tego stanowi nie lada wyzwanie. Książka stanowi zbiór felietonów, które zostały poukładane tak, jak układa się sprzątanie domu. Od przedpokoju, przez bibliotekę, salę tortur, po kufer na strychu. No dobra, przyłapaliście mnie, nie ma sali tortur, ale jest pokój zwierzeń. Książka niektórych nastraja pozytywnie do spojrzenia na świat, innym otwiera oczy, pokazując między innymi jak wielu ludzi pracuje w skrajnych warunkach na to, byśmy mogli cieszyć się swoimi gadżetami i dobrobytem. Dowiemy się gdzie duet, niekoniecznie razem, chciałby pojechać, kogo poznać i jakie auto jest złe. Felietony te pozwalają odkryć autorów na nowo. Jednak zawsze musi być jakieś ale. Mimo, iż książka jest bardzo pozytywna, a humor wycieka z niej niczym woda z gąbki, to tak naprawdę omawiana pozycja jest o niczym, bo pisze się w niej o wszystkim. Im więcej chciałem jej przeczytać, tym mniej mi się udawało i coraz bardziej mnie nużyła. Musiałem ją odłożyć na półkę. Jednak po jakimś czasie wracałem do niej chcąc pochłaniać kolejne strony, zwykle dwie lub trzy. Tak, w ciągu kilku tygodni, dobrnąłem do końca książki. Czy pokazałem, o czym jest ta książka? Oczywiście, że nie! Czy polecam tę książkę? Nie wiem, bo to wszystko zależy, czy potencjalny odbiorca lubi czytać luźno związane, tak naprawdę jedynie kokardką, felietony z dziedzin wszelakich. Jeśli tak, to należy iść do księgarni, szukać książki wydanej przez Znak. Jeśli nie, to sięgnijcie po tę książkę, aby poznać ludzi ze szklanego ekranu.

Recenzent: Artur Borowski