Lekarstwo dla wątpiących

Dariusz Kortko i Judyta Watoła, dwoje dziennikarzy, oddali nam w ręce publikację niecodzienną. Książka bowiem traktuje o kwestii z zakresu medycyny - o transplantologii, lecz wcale nie jest skierowana do lekarzy. Czytelnicy mogą zobaczyć, jak szerokie kręgi zatacza problematyka i dostrzec, że ta ścisła dziedzina medyczna rozciąga się także na kwestie społeczne, psychologiczne, etyczne.
Dostajemy więc wieloaspektowy ogląd rzeczywistości, dotyczącej przeszczepów. Książka zawiera wypowiedzi znanych lekarzy, jak prof. Religa, prof. Zembala, wywiad z socjologiem i księdzem-bioetykiem. Jednakże najważniejszą rolę odgrywają tu zwykli ludzie, którym przyszło zmagać się z niedoskonałościami swego organizmu, z chorobą, która pociąga za sobą konieczność przeszczepu. Są to ludzie przed i po operacji. Ludzie zmartwieni, pełni obaw i ludzie wdzięczni, szczęśliwi. Czytelnik może ich poznać poprzez ich krótkie, często niewprawne wypowiedzi. Zdania niejednokrotnie rwące się ze wzruszenia lub lęku.
Materiał wybrany przez autorów jest niejednolity: trochę narracji, trochę przytoczonych słów. Zdania krótkie, pospieszne. Tempo narracji przypomina pospiesznie łapany oddech... przez czekających pacjentów, przez lekarzy. Wplecione zostają też krótkie notki informacyjne o pionierskich przedsięwzięciach transplantacyjnych na świecie i w Polsce. Budowa książki podporządkowana jest poszczególnym narządom, które można przeszczepić i problematyce związanej ze zmaganiami z poszczególnym organem. Po każdym rozdziale Watoła i Kortko postanowili dać „pigułkę" - lekarstwo dla wątpiących, zrezygnowanych. „pigułka" nie tylko ma leczyć naszą niewiedzę, obawy, dodawać nadziei, lecz także otrzeźwiać umysł i uświadamiać wciąż jak wiele jest przeszkód do pokonania na drodze współczesnej transplantologii.
Książka napisana reporterskim stylem, konkretnie i przejrzyście. Pozostawia wrażenie ogromnego „zaludnienia" tekstu - wypowiedzi pochodzą od wielu osób, rozmaitych profesji i z różnymi doświadczeniami, dotykają różnych aspektów. Jednak wszystkie wypowiedzi łączy jedno - pełno tu emocji, rozciągających się od zrezygnowania, znużenia oczekiwaniem na operację po niewypowiedziane szczęście darowanego życia, otrzymania jeszcze jednej szansy.
Autorzy skrywają się za tekstem, nie apelują, nie tworzą apoteozy dawców, nie ujawniają swojego zdania. Ale czy muszą? Fakty mówią za siebie. Bierzemy więc w ręce książkę niezwykłą, próbującą strząsnąć z nas odrętwienie, ignorancką schematyczność myślenia o transplantologii, zweryfikować mity, które narosły wokół tematu. Jest to bardzo ważna i potrzebna publikacja, uświadamiająca, że życie jest cennym darem, o który trzeba walczyć i którym trzeba się dzielić.

Recenzent: Jola Kruszniewska