Lubisz podglądać?

Nie, nie czytaj tej książki! - właściwie dlaczego NIE? W ten sposób myślałem, gdy Pochwała macochy wpadła mi w ręce. Efekt był taki że zostałem schwytany w pułapkę zastawioną przez autora. Zostałem podglądaczem. Nie czułem się w tej roli komfortowo, ale owładnięty fascynacją nie potrafiłem przestać śledzić losów (fantazji) bohaterów książki. Dlaczego jest to tak wciągające? Ponieważ Llosa daje nam dostęp do świata który w normalnej sytuacji byłby dla nas niedostępny. Nie chodzi tylko o to że jest on wyuzdany, perwersyjny, rozpasany. Przedstawiane sceny są równie pociągające jak dona Lukrecja, wyrafinowane jak don Rigoberto i niejednoznaczne jak cherubinek / antychryst Fonsito. Powiedzieć, że odkrywamy w nim „sekrety alkowy" to za mało. Przede wszystkim chodzi o t, że jest to świat wybitnie wewnętrzny, a tutaj mamy niepowtarzalną okazję go podejrzeć.
Muszę jednak uprzedzić, że nie dla wszystkich to, co zobaczą okaże się „łatwe do przełknięcia".

Nie, nie czytaj tej książki! - odważ się, Vargas Llosa nie zaciągnął zasłon w oknie domu Don Rigoberta, wystarczy przez nie patrzeć.

Recenzent: Rafał Świerczyński