Między wiedzą a niebezpieczeństwem

Do Strefy X dwadzieścia lat temu weszła ekspedycja, która poniosła porażkę. Nie była to pierwsza wyprawa, lecz jedenasta, na którą wyruszyli sami mężczyźni. Tym razem, na dwunastą ekspedycję wyruszają tylko kobiety: biolożka, psycholożka, antropolożka i geodetka. Ich plan działania został oparty na nowych podstawach, a każda z nich otrzymała indywidualne instrukcje. Wszystkie razem są odpowiedzialne za nadrzędny cel misji, który podlega zwierzchnictwu psycholożki, jednak specyfiką samej misji jest również to, że każda z nich ma pewną autonomię działania mającą w zamyśle zebranie jak największej ilości danych. Kobiety wyruszają do skażonej Strefy X pod wpływem hipnozy, która ma złagodzić skutki przekroczenia bramy. Zostały wyposażone w niezbędny sprzęt, w tym ostrzegający o niebezpieczeństwie czujnik: gdy zapali się czerwona lampka, mają pół godziny na znalezienie bezpiecznego schronienia. Problem w tym, że nikt nie wyjaśnił przed czym ostrzega to urządzenie.

WTAJEMNICZENIE

Kobiety, które wyruszają na misję są specjalistkami w swoich dziedzinach. Dzięki swoim kwalifikacją mają się uzupełniać podczas wykonania misji, czyli sporządzenia map topograficznych trenu oraz pobierania próbek. Przeszły również szkolenie, które przygotowało je do przeżycia w trudnych warunkach Strefy X. Na to, co zastały na miejscu, w żaden sposób nie były przygotowane: pustka i spokój krajobrazu pozbawionego ludzkiej ingerencji, gdzie wszelkie ślady cywilizacji powoli zacierał czas: „Dawno temu istniały tu miasta, napotkałyśmy upiorne ślady ludzkich siedlisk. (...) O wiele gorsze okazało się jednak niskie, głośne zawodzenie o zmierzchu. Wiejący od oceanu wiatr i dziwny bezruch w głębi lądu ograniczały naszą zdolność oceny kierunku (...)" /s 11/. Kobiety zaczynają ekspedycję od zaaklimatyzowania się oraz próby odnalezienia obozu swoich poprzedników. Poruszają się wedle sporządzonych przez poprzednie ekspedycje map, szybko docierają na wyznaczone miejsce. Okazuje się jednak, że w pobliżu obozu jest coś, co nie zostało zaznaczone na mapie przez żadną z wypraw - dziura w ziemi, zwana przez biolożkę wieżą: pusta otchłań pełna przejawiającej obecności. Jej brak na mapie nadaje dodatkowe znaczenie temu obiektowi.

WIEŻA WGŁĄB ZIEMI

„gdy dostrzegasz piękno w pustkowiu, zachodzi w tobie jakaś zmiana. Pustkowie próbuje cię ujarzmić" /s.12/
Kobiety otacza nietypowy ekosystem, Strefa X, która została nieodwracalnie skażona i teraz rządzi się własnymi prawami. Głucha przestrzeń, nie pozostawać w uśpieniu, a tak naprawdę tętni ukrytym życiem. Strefa to przede wszystkim przestrzeń dźwięków rozchodzących się w jej ogromie i indywidualnych doznać uczestników ekspedycji. To miejsce hipnotyzująco piękne, które podstępnie jest w stanie zawładnąć umysłem człowieka. Czy człowiek nie jest w stanie znieść zagadkę nieskazitelnej przyrody?
Nie da się uniknąć wrażenia, że w Strefie wiele rzeczy jest zaburzonych czasowo i przestrzennie, a jednocześnie niezwykle zharmonizowane, jako ekosystem. Jego eksploracja przypomina podróż w kosmos, odwiedzenie jakiejś nieznanej planety. Jednak im dłużej jesteśmy w Strefie, tym mniej o niej wiemy. To co widzimy i doświadczamy sprawia wrażenie kamuflażu. Wiedza pozostaje ukryta.

CZŁOWIEK: INTEGRACJA i EROZJA

Autor powieści obrał specyficzny sposób przedstawienia bohaterów: kobiety są bezimienne, choć tą sytuacje wyjaśnia biolożka: "Podałabym wam imiona trzech pozostałych uczestniczek, gdyby to miało jakiekolwiek znaczenie (...) Zresztą zawsze mocno nas zniechęcano do używania imion: miałyśmy się skupić na celu, a >wszystkie osobiste sprawy należało odsunąć na bok.

Recenzent: Alicya Rivard