Niełaska niejedno ma imię

Mało o sobie wiemy. Śmiesznie mało. O naszych motywacjach, celach, szczerych myślach i naturalnych zachowaniach. Bez przerwy gramy przed innymi, ale i sami przed sobą. Kreujemy świat na własny obraz i podobieństwo, choć czasem trudno się nam już połapać, kim tak naprawdę jesteśmy. Zatracamy się w autokreacji, autopromocji i nieuchronnej autodestrukcji. Nie chcemy słuchać innych, a po pewnym czasie nie słyszymy nawet samych siebie.
Dzieje Davida Lurie'ego pokazują człowieka zamkniętego właśnie w takim błędnym kole. Odrzucony, niespełniony introwertyk, zafascynowany romantykami, tak jak on zagubionymi w rzeczywistości. Schowany pod płaszczykiem sarkazmu, zamknięty na uczucia zarówno swoje, jak i innych, nie domyśla się, jak wiele zmieni w jego życiu przelotny, przypadkowy romans.
Gdy już wybucha skandal, nie bardzo rozumie całego zamieszania. Dopiero podróż - w założeniu mająca wyciszyć sprawę i pokazać, jak mało jest ona dla niego ważna - odkrywa przed nim to, kim jest naprawdę. Prowincja nie okazuje się rajem, łatwym schronieniem. Relacje z córką są trudne i wymagające szczerości wobec siebie samego. Wszelkie perspektywy pracy zmuszają do obcowania z brzydotą życia, rozkładem, śmiercią, chorobą. Dopiero w takich okolicznościach profesor Lurie poznaje trudną prawdę o sobie samym.
Porywa minimalistyczny, precyzyjny język, budujący fabułę i psychikę postaci. Czasem fizykalny, turpistyczny, odpychający, zawsze jednak do bólu prawdziwy. Pokazujący, że niełaska niejedno ma imię i że najtrudniej żyć z tym, gdy popadliśmy w nią wobec nas samych.

Recenzent: Maciej Nycz