O wierze i religii z różnych zakątków ziemi

Odwiedzając różne zakątki naszej planety Hołownia tworzy swoją mapę chrześcijaństwa. Prezentuje miejsca, ludzi i ich religijność - od tej wydawać by się mogło wzorcowej postaci, do tej budzącej spore wątpliwości. Ale jak sądzić po pozorach...?

Przedstawia również mentalność kultur, z którymi miał okazję przebywać. Np. będąc w Papui Nowej Gwinei pisze - „Cywilizacje nieznające zimy, których trudny okres bez plonów nie nauczył zapobiegliwości i racjonalnego zarządzania siłami i środkami, na większym luzie układają sobie życie.".

Doświadczając gościnności zupełnie nieznanych osób, spisuje ich przygody, przeprowadza wywiady, poznaje historię powołań do różnych zadań. Wśród nich są postacie znane jak np. kardynał Maradiaga; te, o których być może kiedyś jeszcze usłyszymy jak świeckie misjonarki tłumaczące Pismo Święte na języki plemienne i te, o których więcej się nie dowiemy... nigdy jak Koptyjka Mariam, która porzuciła islam.

W niektórych momentach książka może być pocieszeniem, dla tych, którzy myślą, że chrześcijaństwo wymiera. A ono nie wymiera, tylko umiera, nawet dosłownie poprzez męczeństwo ludzi, dzięki którym wiara innych rodzi się na nowo.

Pociechą, z której niestety często nie zdajemy sobie sprawy, są słowa biskupa Pelatre z Istambułu - „Kochani, nie ma małych Kościołów. Kościół jest albo go nie ma. Gdy w imię Jezusa zbiera się dwóch, albo trzech - tam jest Kościół! Policzcie się!".

Mimo wielkiego zaangażowania, jakie autor włożył zarówno w przygotowanie wyprawy, jak i sam jej przebieg, książka nie jest taka dobra, na jaką się zapowiadała. Jej odbiór utrudniają często nad wyraz emocjonalne i niekoniecznie nadające się do druku komentarze autora. Owszem, jest to swego rodzaju „dziennik pokładowy" osoby, która jest sama sobie kapitanem, ale „załogę" czytelników też trzeba było uwzględnić w liczebności zespołu.