Ocalone od zapomnienia

„Dziewczyny wojenne" to książka, którą się czyta jak najlepszą powieść. Autor zamieścił w niej 11 historii - są to wspomnienia kobiet, które w momencie wybuchu II wojny światowej wchodziły w dorosłość. Na lata wojny przypada ich dojrzewanie i młodość. Ich relacje dotyczą głównie zaangażowania w walkę i udziału w konspiracji, a także ciężkich lat powojennych. I te prawdziwe historie okazują się dużo lepsze niż jakakolwiek fikcja literacka.
Wszystkie bohaterki opowiadają o swoich trudnych losach bardzo szczerze, przedstawiają nie tylko fakty, ale opisują też relacje międzyludzkie, swoje uczucia i wrażenia. We wszystkich relacjach pojawiają się gorycz i ból, cierpienie, upokorzenie, utrata bliskich, ale też nadzieja i wiara w lepsze jutro, dobro i piękno, a nawet miłość. Porusza odwaga tych kobiet, ich siła, hart ducha, determinacja. Zadziwiające jest, z jaką swadą potrafią opowiadać o swoich losach, a przecież powrót do tych wspomnień musiał być bardzo bolesny.
Wielkim atutem książki jest różnorodność postaci i ich losów. Okupacja niemiecka i okupacja sowiecka, partyzantka, syberyjskie łagry, powojenne prześladowania członków AK, Powstanie Warszawskie, Warszawa, Wilno, Londyn, Workuta i jakieś rozrzucone po Polsce wioseczki. Wszystko to można znaleźć w tej jednej książce.
Doskonałym zabiegiem było umieszczenie w każdym rozdziale fotografii bohaterek, one dodają każdej historii pewnej indywidualności i autentyczności, dzięki nim czytelnik może lepiej poznać każdą z postaci.
To są historie, które zasłużyły na to, by je ocalić od zapomnienia, dlatego z całego serca gratuluję autorowi, bo wykonał kawał świetnej reporterskiej roboty.

Wspaniałe kobiety! Poruszające historie! Fenomenalna książka!

Recenzent: Katarzyna Tomasińska