Pasja, nienawiść i namiętność

Nie powinnam lubić tej książki. Prawdopodobnie nie powinna jej lubić żadna szanująca się przedstawicielka płci zwanej piękną. Wizerunek kobiety w powieści Choromańskiego jest bowiem zdecydowanie niepiękny. A jednak uległam "Zazdrości i medycynie". Czytając - w autobusie, z wypiekami na twarzy - za bardzo przeżywałam targające bohaterami emocje, by dumać nad kiepskim PR-em kobiecego rodu.
Zazdrość Widmara, dylematy Tamtena, nieprzenikniona twarz Rebeki jawiły mi się przed oczyma zbyt wyraźnie, bym chciała debatować nad czymś poza fascynującą fabułą. Wszelkie "smaczki" (misterna ramowa kompozycja, subtelności psychologiczne i społeczne przekroje) dostrzegłam znacznie później, kiedy nieco ochłonęłam. A rzadko trafiam na książki, o których nie myślę w trakcie czytania: "Aha, tak to jest zrobione". Choromański "zrobił to" tak, że nie widać śladów ciężkiej pisarskiej pracy. I chociaż pisał, że kończył "z pasją i nienawiścią", to odbiorca, czerpiąc z tej pasji, nienawiść automatycznie zastępuje czytelniczą namiętnością. Taką, której można zazdrościć. A leczyć nie należy.
Recenzent: Kamila Czaja