Pójdź, bądź moim światłem

Autor odsłania nieznaną i zaskakującą prawdę o jej duchowym życiu. Korespondencja świętej z Kalkuty to przejmujący zapis ustawicznego poszukiwania Boga, samotności i pustki, która towarzyszyła pokonywaniu wszelkich przeszkód. "Jeśli kiedykowolwiek będę świętą - na pewno będę Świętą od ciemności. Będę ciągle nieobecna w Niebie - aby zapalać światło tym, którzy są w ciemności na ziemi" - te słowa Matki Teresa z Kalkuty są mottem wyrażającym misję, która stanowi klucz do zrozumienia jej całego życia duchowego.
Miłość do Boga została w niej zakorzeniona we wczesnym dzieciństwie, natomiast szczyt osiągnęła podczas złożenia prywatnego ślubu w 1942 roku, który był siłą napędową do niesienia pomocy ubogim. Za pośrednictwem świętej kongregacji zakonników papież Pius XII udzielił jej zgody na opuszczenie zakonu loretanek i rozpoczęcie nowej misji. 17 sierpnia 1948 r. Matka Teresa - samotna europejska zakonnica w Indiach, które uzyskały niepodległość rozpoczęła życie misjonarki miłości. Mając do pomocy wolontariuszy pełniła posługę wobec ubogich w różnych częściach Kalkuty. Z odwagą i uśmiechem ruszyła stawić czoło życiowym wyzwaniom, pokładając ufność w Bogu. Jej miłość do Boga szła w parze z miłością do bliźniego - w końcu spełniło się marzenie niesienia bożej miłości wśród ubogich, chorych, umierających oraz małych dzieci.
Matka Teresa swoje przeznaczenie przyjmowała z wdzięcznością dając wyraz pragnieniu, by czynić jeszcze więcej. Jezus był jej pierwszą i jedyną miłością, a związek z nim stawał się coraz mocniejszy na każdym kolejnym etapie życia. W pewnych momentach wydawało się, że Chrystus ją odepchnął i o niej zapomniał, jednak ona wiernie i z miłością mu służyła, ukrytemu w żałosnym przebraniu najuboższych z ubogich. Przez jej cierpienie On niósł im światło swojej miłości. Samotność, niezaspokojona tęsknota za Bogiem oraz każda ofiara i ból stawały się dla niej kolejnym dowodem poświęcenia, które z radością ofiarowywała Chrystusowi promieniując jego miłością na innych.
Bycie osobą publiczną było dla Matki Teresy cierpieniem - uśmiech, który zakrywał jej ból nie pozwalał innym odczuć, ile kosztuje ją życie w centrum uwagi, toteż uśmiechanie się wymagało dużo wysiłku. Ludzie garnęli się do niej przyciągani jej dobrocią i prostotą, dla każdego znajdowała czas, słowo i uśmiech. Współczuła tym, którzy czuli się odepchnięci i niechciani. Walczyła w obronie cennego daru jakim jest życie - ta walka stała się jednym z powracających wątków jej przemówień.
Przyjmując Pokojową Nagrodę Nobla w listopadzie 1979 roku mówiła o swoich ubogich. Wzywała do szukania ludzi, przeżywających udrękę ubóstwa. Głosiła, że samotność jest o wiele bardziej dotkliwa niż jakakolwiek fizyczna choroba. Obdarzona nadzwyczajną energią przemierzała świat, głosząc dobrą nowinę o miłości Boga i o jego obecności w każdym człowieku. Ciało Teresy słabło ale duch był niezmordowany - chciała swoją miłością podbić świat. 5 września 1997, gdy Kalkuta pogrążona była w ciemności zgasło ziemskie życie tej, która przyniosła temu miastu i światu tak wiele światła. Na jednym z transparentów niesionych podczas pogrzebu mieszkańców Kalkuty znalazł się napis "Matko, byłaś źródłem światła w tym mrocznym świecie".
Recenzent: Helena Kunowska