Portret aktorki wybitnej
Wojciech Szczawiński to urodzony w 1967 roku absolwent filozofii na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego. Jest dziennikarzem znanym m.in. z wywiadów przeprowadzonych z dr. Grzegorzem Mitrowskim, filozofem czy też Wojciechem Eichelbergerem, psychoterapeutą. W 2004 roku została wydana książka Myśli przy końcu drogi, do której Szczawiński wybierał wypowiedzi pacjentów domów hospicyjnych. W roku 2006 nakładem wydawnictwa Znak została wydana książka "Warto mimo wszystko" będąca wywiadem rzeką.
Anny Dymnej, z którą Wojciech Szczawiński przeprowadził ów wywiad, chyba nikomu specjalnie przedstawiać nie trzeba - jeśli nawet ktoś nie kojarzy jej kreacji aktorskich (w telenowelach się nie pojawia, w reklamach nie występuje, ostatnio najczęściej można ją zobaczyć na scenie Starego Teatru w Krakowie), to na pewno słyszał o jej działalności charytatywnej- założycielka fundacji Mimo wszystko, prowadząca program Anna Dymna - Spotkajmy się, organizatorka Ogólnopolskiego Festiwalu Zaczarowanej Piosenki. Fani polskiego kina być może pamiętają panią Annę z roli Ani Pawlakówny w filmach Nie ma mocnych oraz Kochaj albo rzuć. Była też Marianną w Siedlisku, Jagą w Starej Baśni czy Nenneke w Wiedźminie. Zresztą jej dokonań aktorskich tak samo jak i działalności społecznej nie sposób zmierzyć.
Z wywiadu rzeki wyłonił się portret aktorki wybitnej, a do tego skromnej i mającej ogromny dystans do siebie i swojego wyglądu. Kobiety, która w życiu przeżyła wiele ciężkich chwil, a mimo wszystko nigdy się nie poddała i nie użalała nad sobą. Wreszcie - wielkiej społecznej działaczki, dla której nie ma rzeczy niemożliwych.
Wywiad pełen jest pięknych historii z życia pani Anny, dotyczących jej i jej rodziny, a także przyjaciół, współpracowników, podopiecznych fundacji. Wśród tych osób nie brakuje tych naprawdę wielkich, takich jak: Czesław Miłosz, ks. Jozef Tischner czy Wisława Szymborska. Szczawiński zadaje często bardzo dociekliwe i trudne pytania, na które jego rozmówczyni odpowiada szczerze i nie owijając niczego "w bawełnę". Możemy też przekonać się, że kiedy trzeba, potrafi być twarda, a nawet zakląć jak szewc, kiedy ktoś doprowadzi ją do ostateczności. Do tego jeszcze książka bogata jest w zdjęcia pochodzące z prywatnego archiwum pani Anny, z archiwum programu Anna Dymna - Spotkajmy się, z planów filmowych czy też przedstawień teatralnych.
Gorąco polecam bo to jedna z takich książek, które na długo pozostają w pamięci.
Recenzent: Katarzyna Gabriel
Nowe, poszerzone wydanie
„Dziki człowiek”, „kobieta bez przywar”, a może „Święta Baba”, jak mawiał Kazimierz Kutz?
Nie boi się używać ostrego języka, potrafi być twarda, a jednocześnie pomaga i przytula.
Unika tych, którzy budzą nienawiść, bo szkoda jej na nią czasu.
Uczy, jak o siebie walczyć.
Dla osób z niepełnosprawnością intelektualną jest „naszą Anią”, dla wielu – wielką artystką i autorytetem życiowym. Sama o sobie mówi: „zwyczajny człowiek jestem: jem, śpię, oddycham, zmywam podłogi…”.
Anna Dymna w bardzo osobistej, szczerej, bezkompromisowej rozmowie, która przede wszystkim uruchamia w ludziach dobre odruchy i uświadamia, że mimo wszystko warto… warto być lepszym człowiekiem.