Porządki w kartonach

Uwielbiam Szymona Hołownię od kilku lat. Moja praca magisterska była na etapie mojej obecnej pracy, czyli „gdzieś lecz niewiadomo gdzie". Było to kilka lat temu i przypadkiem natknęłam się i zapoznałam „Kościół dla średniozaawansowanych". Książka mnie zachwyciła, chociaż w sprawach kościelnych jestem raczej bardziej oblatana, niż mniej, pokochałam styl Szymona Hołowni, żarty, te „mrugnięcia" w stronę czytelnika. Super sprawa. Każda kolejna książka Hołowni znajdowała drogę na moją półkę. Mam w swoich zbiorach egzemplarz z autografem. Przywykłam, że Szymon nie pisze już tylko poradników, jak wejść do kościoła i nie zgubić się w labiryncie naw, nie pisze tylko książek lekkich i śmiesznych. „Ludzie na walizkach" to dzieło sztuki, rozmowy o niebie to sycąca duszę proza ubogacająca i niezwykle mądra. Tak - mam za sobą zawody, i tak przykładowo zawiodłam się na „Last minute".

Pierwsza książka Prokopa i Hołowni bardzo mi się podobała, bawiła i ciekawiła. Czytało się ją z żywym zainteresowaniem. Dlatego też z ogromną ekscytacją oczekiwałam ich drugiej książki. Z założenia ta książka miała być lżejsza. Sama konwencja, podział na rozdziały miały zbliżać ją duchem do dwóch zabawnych prowadzących z „Mam talent", niż do dwóch moralizujących mnichów.

 

Panowie zabierają nas „na wycieczkę po zakamarkach domku swojej duszy". Odwiedzając kolejno przedpokój, kuchnię, strych czy piwnicę poznajemy ludzi kojarzących się H&P z czymś godnym uwagi. Porządkują ludzi, książki, płyty, miejsca. Upychają w pudła i oklejają odpowiednią etykietką. Biorą przykład z Warhola, który jest na samym początku przytoczony, a ma wyjaśnić niezwykłą kompozycję książki. Otóż ten słynny artysta wkładał do pudła wszystko, co w danym miesiącu go zachwyciło, zainteresowało, przykuło jego uwagę, jedno pudło - jeden miesiąc. Kiedyś było życie w słoiku, tutaj mamy życie w pigułce pudełka.

Okładka powieści i jej treść kojarzyła mi się z wyprzedażą garażową, taki misz masz, pele-mele, groch z kapustą. Rozstrzał tematyczny jest ogromny. Tematy poważne sąsiadują z krotochwilami. Nie przeszkadza mi to. Uwielbiam i Prokopa, i Hołownię, lubię ich słuchać i lubię ich czytać. Chociaż bliższe są mi zainteresowania Hołowni, to jednak nie nudziłam się czytając wypowiedzi Marcina Prokopa. Przeciwnie, śmiałam się w głos w domu i dławiłam ze śmiechu w miejscach publicznych. Dzięki tej książce dowiedziałam się sporo ciekawostek, wiem, o czym nie należy rozmawiać w towarzystwie.

 

Spotkałam się z opinią, że jest to raczej temat na blog niż na książkę. Być może, chociaż w czasach, gdy blogi coraz częściej są wydawane w formie książkowej, ten argument traci na sile. Faktycznie, cena może odstraszać, chociaż książka jest naprawdę przepięknie wydana, a przecież wystarczy przycupnąć z nią na chwilę w księgarni i po fragmentach sprawdzić, czy to pozycja dla nas.

 

Zdecydowanie była to książka dla mnie. Idealna na zimne wieczory i mroźne dni. Lekka i niewymagająca tytanicznego trudu myślenia. Taka, która zabawi, oderwie od codzienności, ale nie będzie pustym zapychaczem czasu. Książka która wnosi uśmiech i sporo ciekawostek. Fanki Marcina Prokopa lub/i Szymona Hołowni będą zachwycone z prezentu. Podobno część wpływów trafia do biednych dzieci z Afryki (tak twierdził Marcin Prokop u Kuby Wojewódzkiego).

 

Ja polecam. Bawiłam się przednio.

Recenzent: Katarzyna Mastalerczyk