Prosto o rzeczach trudnych

Pismo Święte zbyt trudne, Katechizm Kościoła Katolickiego jakby nieprzystępny, a wszelkie dokumenty kościelne... niezrozumiałe?
Czy ty też tak masz? Chciałbyś się czegoś dowiedzieć, czujesz, że twoja dotychczasowa, podstawowa wiedza przestaje ci wystarczać i chcesz czegoś więcej? A jednocześnie jeszcze nie jesteś na tyle przygotowany by sięgnąć do „źródła" jakim jest Biblia.
W takim razie „Spotkania z ojcem Leonem" to bardzo dobra lektura dla ciebie. Choć nie jest to żadna nowość, bo wydanie to jest zbiorem dwóch tomów rozmów, jakie z ojcem Leonem przeprowadzili Wojciech Bonowicz i Artur Sporniak - Schody do nieba (1998) i Od początku do końca (2002). Być może niektórzy nie wiedzieli wcześniej o tych wywiadach, a ten podwójny zbiór to kopalnia informacji, które nieraz rozbawią, nieraz zastanowią, a być może nieraz zburzą nasze dotychczasowe myślenie o wielu sprawach.
o. Leon Knabit, benedyktyn z Tyńca opowiada m.in. o modlitwie, o Kościele, czyśćcu, świętości, młodości , końcu... W odpowiedziach na kierowane do niego pytania odwołuje się m.in. do Pisma Świętego, Katechizmu Kościoła Katolickiego, nauki Jana Pawła II, swojej wiedzy i doświadczenia, a także używa różnych anegdot i przykładów, by to co mówi, stało nam się bliższe, mimo że korzysta z „tego", co dla nas wydaje się takie trudne i niezrozumiałe, za jego pośrednictwem wszystko zdaje się jakby rozjaśniać. Do podanej treści dodaje swoje komentarze. Np. gdy mówił o świętości - „Świętość to miłość, to „radosna twórczość" z miłości.". Nie tylko podje nam gotowe odpowiedzi na wiele pytań, ale on tymi odpowiedziami żyje, jest autentyczny w tym, co przekazuje.
W jego świadectwie widać głęboką pokorę i zawierzenie Bogu: „Myślę, że sytuacja nas, wierzących, jest tu i tak względnie dobra - mamy do kogo się zwrócić, mamy kogo prosić. Niewierzący w takich momentach muszą sami zmagać się z dramatem.".
W swoich rozważaniach o Bogu i o tym co boskie nie ucieka również od tego co ludzkie, przyziemne. Podkreśla, że nie wyzbędziemy się swojej słabości „Cóż poczucie, że można było zrobić więcej i lepiej, nigdy nas nie opuści.".
Recenzent: Magdalena Kielnar