Świadectwo miłości

Na drugie mi Joanna. Tego dnia dostałam prezent. Dostałam „Chustkę". Tak naprawdę dostałam w prezencie Ciebie. Jak przyjaciółkę, znajomą, kogoś bardzo Bliskiego.
Było pół godziny po północy, kiedy po długim urodzinowym wieczorze, położyłam się do łóżka i zaczęłam czytać. Kilka zdań i już wiedziałam - zaprzyjaźnimy się.

Ja też lubię życie. Bardzo lubię, pomimo , że wciąż jest pod górkę. Zaimponowałaś mi. Ogromnie. Sprawiłaś, że znowu zaczęłam się zastanawiać o co walczyć, a co zwyczajnie odpuścić. Co jest ważne, a co zdecydowanie mniej.
Dałaś cudowne świadectwo miłość, tej macierzyńskiej i tej do partnera.
Umierałaś, kiedy ja wracałam z podróży, która przez lata była marzeniem, a przydarzyła się niespodziewanie.

Tak wiele rzeczy w życiu przydarza nam się niespodziewanie, a okazuje się, że są TYM momentem.
Moja podróż była punktem zwrotnym. Po niej podniosłam się z kolan i zaczęłam znowu mozolnie czołgać się ku Życiu.

Ty umierałaś.
Tak to już jest, gdzieś kończy się życie, gdzieś zaczyna się coś nowego. Nieuchronny porządek świata.
Dziękuję Ci za Wszystko . Za to, ze byłaś. Za to, że pisałaś.

Giancarlo,
Gdziekolwiek jesteś, w jakimkolwiek pokoju mniejszym od tego poprzedniego, mam nadzieję, że czujesz JEJ bliskość. Z czasem wspomnienia będą coraz mniej wyraźne, ale Ona będzie w tym filmie, w tej książce.
Zawsze będziesz wiedział, że lepszej Mamy nie mogłeś sobie wymarzyć.

Wiem, że to marne pocieszenie, ale czasem chyba lepiej przeżyć COŚ krótkiego, ale bardzo intensywnego i wartościowego, niż przez lata tkwić w bylejakości.
I jeszcze słowo do Niemęża.
Czy przydała mi się Chustka?
Tak Piotrze, otuliłam się nią i grzała mnie przez tydzień.

Dziękuję Ci, że z Nią byłeś, że się Nią opiekowałeś. Że kochałeś.
I czekam na Twoją książkę, bo chcę jeszcze trochę z Wami pobyć.

Chce się ogrzać w Waszym cieple, którego tylko już pozornie nie ma.
Bo zostało przecież w słowach Joanny i zostało w Twoich wspomnieniach.
Dziękuję.