W oparach magicznego realizmu

Jest prawie jak u Hitchcocka. Na początku śmierć, a potem już tylko... więcej śmierci. Na osłodę strachliwemu czytelnikowi można dodać, że co do żadnej z tych śmierci nie ma pewności, iż wydarzyła się naprawdę.

Postać tytułowego bohatera książki Juana Rulfo jest niczym spiritus movens całej opowieści. Ale dzieje jego życia, czy raczej występków, stanowią także tło dla opowiadanych historii innych bohaterów. Jednak już po kilku stronach lektury czytelnik traci pewność, czy przedstawiony mu świat dotyczy osób istniejących jeszcze na tym, czy już na tamtym świecie. Bo Pedro Páramo to przede wszystkim oniryczne bajanie, snucie opowieści niby z życia wziętych, ale podległych chwili, wyrwanych z kontekstu - zgodnie z wolą pojawiających się opowiadających. To właśnie ci ostatni żądni są podzielenia się swoimi historiami, wydaje się, że z przypadkowo napotkanymi osobami.

Te skrawki ludzkich historii polane obficie onirycznym sosem ogromnie zachwyciły Márqueza i Borgesa. Permanentna stylistyka snu, w której zatarte są granice między jawą a marzeniem sennym hipnotycznie wciągają w siebie czytelnika. Nonszalancko żądają zaprzestania segregacji na to co żywe i umarłe. Bo w świecie Pedra Páramo to zmarli są bardziej intrygujący i im autor oddaje głos, bo mają o wiele więcej do powiedzenia niż żywi. Być może - bo nic tu nie jest pewne. I być może - po tamtej stronie wcale nie jest nudno...