Wędrówka z Alanem

Pierwszą część „Dzienników pisanych w drodze" zabrałem na dwutygodniowe wczasy z nadzieją, że znajdę chwilę na lekturę w cieniu oliwkowych drzew. Połowę przeczytałem już w samolocie! To nie żart. Zajrzałem tylko na chwilę i nie mogłem się oderwać. Efekt był taki, że „Dotknąć nieba" przeczytałem dwukrotnie, raz za razem. Z tym większą niecierpliwością czekałem na drugą część.

Ku mojej radości „Na rozstaju dróg" czekała już na mnie w księgarni po powrocie z wakacji. Przez kilka kolejnych dni towarzyszyłem Alanowi w jego dalszej wędrówce przez Stany Zjednoczone. Już dawno nie czytałem książek tak naszpikowanych zdaniami, które chciałoby się zapamiętać lub zapisać.

W drugiej części Evans niejednokrotnie podkreśla to, co przewijało się od początku tragicznej historii Christoffersena - bohater stopniowo uwalnia się od ciężaru cierpienia i rozpaczy, pomagając innym. Zmienia losy napotykanych osób i jakby z natchnienia niebios ustawia życie kilku osób na właściwych torach. Druga część jest mniej dramatyczna i czasami nawet zabawna, zwłaszcza, gdy przez pewien czas Alan wędruje w towarzystwie Kailamai.

Jestem geografem i uwielbiam podróże, więc Dzienniki Evansa dają mi dodatkową przyjemność. Poznaję zakątki poszczególnych Stanów, miejsca, o których niekoniecznie pisze się w przewodnikach. Książka maluje obraz kraju, zwłaszcza wnętrza kontynentu, które w znacznym stopniu różni się od zachodniego czy wschodniego wybrzeża z wielkimi aglomeracjami, blichtrem bogactwa i sławy. Alan, wiedziony wewnętrzną siłą, idzie dalej. Nie jest to jednak pochód anioła, który na prawo i lewo rozdaje szczęście i powodzenie. To nadal wędrówka człowieka, który oprócz ciężkiego plecaka dźwiga o wiele większy ciężar cierpienia i straty. Ból, ten wewnętrzny, nieraz każe mu zawrócić, skończyć pasmo trudów jednym zdecydowanym posunięciem. Ilekroć jednak jest bliski kolejnego załamania, spotyka... Zresztą, sami przeczytajcie.