Wehikuł czasu

Nigdy nie myślałam, że jakikolwiek rower okaże się zdolny do przenoszenia w czasie. Jednakże i taki rower się znalazł. "Czerwony rower" autorstwa Antoniny Kozłowskiej to taki mini wehikuł, który zabierze nas do rzeczywistości lat osiemdziesiątych. Ani to moje czasy, ani moje wspomnienia. Do lektury więc podeszłam zupełnie obiektywnie - nie są w stanie rozczulić mnie wspominki o Peweksie i tego typu historie, z jednego prostego powodu: to nie są moje historie. Jednak z całą pewnością, każda nastolatka, przeżywa podobne rozterki, co cztery przyjaciółki, główne bohaterki powieści. Pierwsze miłosne podboje, heroiczne chęci zaimponowania rówieśnikom, dziewczyńskie plotki i ploteczki... Co, jeśli przekroczy się magiczną granicę między szczeniackimi wygłupami a zwyczajnym ranieniem drugiej, równie nastoletniej co wrażliwej, duszy?

Autorka ciekawie podjęła temat nietolerancji wśród nastolatków. Muszę się przyznać, że ten aspekt książki podobał mi się najbardziej. Taki to już naturalny bieg rzeczy, że z nastolatek prędzej czy później wyrastają kobiety.... O różnych tożsamościach i wspomnieniach. Będą one wracać myślami do tych siebie sprzed lat, do spraw, o których wolałyby raz na zawsze zapomnieć.

Gdybym miała określić jednym słowem tę książkę, napisałabym, że jest prosta. Szybko się ją czyta. Ale ma coś w sobie. Może po prostu pani Kozłowska zauroczyła mnie tymi piekielnie dokładnymi opisami, które absolutnie czarują. Choć nie czytałam jej z wypiekami na twarzy, to ciekawa lektura. Jest z pewnością idealna dla osób, które w latach osiemdziesiątych miały lat naście, to właśnie dla nich ten wehikuł będzie najlepszy.