Życiowe intrygi umysłu

Powiastka filozoficzna okraszona zabawną intelektualną grą - tak jednym zdaniem można określić trzy dramaty i jeden monolog składające się na „Intrygantki" Erica Emmanuela Schmitta. Pierwszy z nich opowiada o nałogowym uwodzicielu, na którego sidła zemsty zastawiło pięć skrzywdzonych przez niego kobiet. W trakcie konfrontacji okazuje się jednak, że każda z nich - mimo swojego bólu - nadal jest pod urokiem Don Juana i w głębi duszy marzy o ponownym szaleństwie w jego ramionach.

W drugim dramacie śledzimy zmagania Sigmunda Freuda z nazistami, a w rzeczywistości - z przemawiającym Absolutem pod postacią Nieznajomego. Twórca psychoanalizy i naczelny ateista broni się przed wiarą, choć wewnętrznie odczuwa jej potrzebę. A może to tylko obłąkane figle Lucyfera? W monologu „Knebel" Dawid, będący już „po drugiej stronie", opowiada o swoim odkrywaniu świadomości, cierpienia i śmiertelności, bez której nie ma radości życia. A wszystkiemu winna jest wyobraźnia...

W trzecim dramacie Diabeł ubolewa, że współcześnie zło „kręci się na jałowym biegu i przysypia". Jego Diabelskość postanawia więc odświeżyć swoją „markę", poprzez znalezienie nowych sposobów zaistnienia w świecie. Najważniejszym z nich okazuje się... zniknięcie pod płaszczem rozumu w trzech wariantach.

Schmitt nie przestaje zadziwiać. Podejmując tematy ważkie, uniwersalne, filozoficzne nie stroni od humoru, mądrej lekkości, szczypty przewrotności i intelektualnej gry, w którą bez reszty wciąga czytelnika. Jednak pozostawia mu też przestrzeń dla osobistej perspektywy.