Wywiad z autorem "Pepe i spółka"

Jean Philippe Arrou-Vignod uwielbiał komiksy Goscinnego i zaczytywał się w przygodach Mikołajka. Skąd czerpie pomysły do swoich książek? Odpowiedzi znajdziemy w poniższej rozmowie autora z Marcinem Wilkiem.

Miał pięciu braci, którzy byli pierwowzorem dla Jaśków. Sam był drugi w kolejności. Jean-Philippe Arrou-Vignod. Czyli Jan-B. Jego mama opiekowała się synami. Ojciec był lekarzem w marynarce wojennej. On, jak tylko nauczył się czytać, zaczął pisać. Przez pewien czas był nauczycielem francuskiego, a potem redaktorem w prestiżowym francuskim wydawnictwie Gallimard. Pisał też scenariusze telewizyjne. Uwielbia podróżować. Debiutował pierwszą częścią "Pepe i spółki" - Gdzie jest profesor, ale jego ulubieni bohaterowie to wciąż... Mikołajek i jego kumple.

Czytałem Pańskie Jaśki i proszę wybaczyć moją bezpośredniość, ale musimy ustalić fakty, bo Pan należy do wielomilionowego Klubu Miłośników Mikołajka, prawda?

- (śmiech) Bez wątpienia.

Czyli także do Klubu Miłośników Goscinnego i Sempégo?

- Jak najbardziej! René Goscinny i Jean-Jacques Sempé to twórcy, którzy naznaczyli moje dzieciństwo. Dzięki nim zacząłem czytać książki i później też je pisać. Jak wszystkie dzieci z mojego pokolenia uwielbiałem komiksy Goscinnego (Asterixa, Lucky Lucka, Iznoguda), a potem odkryłem przygody Mikołajka i jego kumpli...

...którzy - niech zgadnę - stali się również pańskimi kumplami!

- Tak właśnie było. (śmiech) Traktowałem ich jak swoich własnych przyjaciół, to zawsze były bliskie mi postacie i sytuacje tak codzienne, jakby opisywały moje własne życie. Nawet teraz, po tylu latach, te historie wcale się nie zestarzały i oddają to, na czym naprawdę polega bycie dzieckiem.

Zastanawiał się Pan, co jest w nich takiego magicznego, że wszyscy chcą się z nimi kumplować?

- Tak, choć akurat nie wiem, czy słowo „magiczny" jest w tym wypadku właściwe.

Dlaczego?

- Bo dzięki tym opowieściom zrozumiałem, że pisząc, nie zawsze trzeba wymyślać nieprawdopodobne historie - można opowiadać - z dużą czułością i poczuciem humoru - o najprostszych sytuacjach z prawdziwego życia.

Opowiadać prosto chyba nie jest jednak łatwo?

- Próbowałem tego, pisząc Jaśki, to znaczy - czerpałem pomysły ze swoich własnych wspomnień rodzinnych i dzieciństwa, które starałem się traktować z humorem.

No i te ilustracje!

- Jestem absolutnym fanem twórczości Sempégo - tak poetyckiej, tak prostej i tak wymownej zarazem. Zawsze marzyłem o tym, żeby zilustrował moje książki.

Nie dziwię się.

- Myślę jednak, że razem z Dominique Corbasson, ilustratorką o rzadkiej subtelności, udało nam się idealnie dopełnić moją wizję świata dzieciństwa.

Czyżby powrót w wyobraźni do czasów niewinnych psot?

- Jak najbardziej. A kiedy wymyślam postacie, wyobrażam sobie zawsze właśnie jej rysunki!

fot. Catherine Helie Gallimard