Dyskusja o polskiej duszy
Piotr Augustyniak to filozof i eseista, autor książek poświęconych m.in. myśli Mistrza Eckharta. W swoich esejach, zebranych w tomie „Homo polacus", pisze o polskiej duszy, w której - jego zdaniem - „wielki potencjał splata się z wewnętrzną, paraliżującą niemożnością", i o tym, jak widzieli ją wybitni polscy intelektualiści. Tytułowe określenie zaczerpnięte zostało z pism Andrzeja Bobkowskiego, ale partnerami rozmowy prowadzonej przez Augustyniaka są też m.in. Stanisław Brzozowski, Witold Gombrowicz, Zbigniew Herbert, Jan Józef Szczepański czy Józef Tischner.
Dyskusja rozpocznie się o godz. 18 w siedzibie Instytutu Myśli Józefa Tischnera w Krakowie (ul. Sławkowska 14, I piętro). Zapraszamy!
Karzeł czy olbrzym? Mesjasz narodów czy homo sovieticus?
Czy (…) zauważalne na każdym kroku polskie unowocześnienie, tożsame z integracją ze światem Zachodu, przebudowujące nasze miasta i wsie, naszą architekturę i infrastrukturę, czyniące z Polski „zieloną wyspę” i „lidera przemian”, jest w stanie równie dogłębnie przemodelować nasze myślenie? (…) Polski kompleks nie został (…) do dziś przezwyciężony. Dlatego trzeba wciąż na nowo pochylać się nad polską duszą, próbować zrozumieć jej zawikłanie, w którym wielki potencjał splata się z wewnętrzną, paraliżującą niemożnością.
(ze wstępu)
Karzeł czy olbrzym? Mesjasz narodów czy homo sovieticus?
Piotr Augustyniak przygląda się napięciom tkwiącym w duszy Polaka. Nieodmiennie uwikłanego w historię, targanego resentymentami, zarazem zaś uparcie ufającego w postęp. Rozdartego między mityczną Sarmacją a realną emigracją, między drobnym cwaniactwem a heroizmem Powstania, między Ojczyzną a „synczyzną”…
W rozważaniach towarzyszą autorowi wielcy XX wieku – politycy, myśliciele, pisarze – którzy z kolei przywołują własnych mistrzów i antymistrzów. Ostatecznie więc obok Piłsudskiego i Dmowskiego, Witkacego, Schulza i Bobkowskiego, Miłosza, Herberta, Rymkiewicza czy ks. Tischnera w tej międzypokoleniowej dyskusji uczestniczą też Mickiewicz, Sienkiewicz, Conrad, a nawet – Nietzsche. Nie jest to rozmowa „ku pokrzepieniu serc”, jednak warto się jej przysłuchać.