H jak Herbata w słoiku

Rozpoczęły się Światowe Dni Młodzieży. Z tej okazji w Znaku ukazuje się książka „Zróbmy raban". To niezbędnik, który odpowiada na wiele pytań związanych z ŚDM oraz pomoże praktycznie i duchowo przygotować się do przeżycia tej imprezy. Przeczytajcie fragmenty Alfabetu, czyli mieszanki zdarzeń, wspomnień, wrażeń i wskazówek niezbędnych do wprawnego surfowania po falach ŚDM.

H jak Herbata w słoiku

Świeżo wyświęcony ksiądz jedzie na ŚDM do Rio. Jest dumny, pyszny i czuje się wyjątkowo. Jest już przecież księdzem, wszystko mu się należy. Na miejscu czeka go jednak całkowity dramat: mają tam brudno, zimno i podają herbatę w słoikach, bo na kubki ich nie stać.
Początkowo jest całkiem przyjemnie i wesoło. Świeci słońce, ksiądz Grabka stoi przed katedrą w Rio i czeka na przydzielenie do odpowiedniej parafii.
- Niestety, kiedy do niej pojechaliśmy, zrozumiałem dopiero, że to już koniec. Wszyscy dookoła mówią tylko po portugalsku, a ja nie rozumiem ani słowa. Usiadłem więc sobie na chodniczku, położyłem tę moją walizeczkę i śpiwór koło siebie i miałem nadzieję, że jakoś to będzie. Co prawda dookoła kręcili się sami wolontariusze, ale nie poznałem wśród nich żadnych Polaków, nikogo, kto mógłby mi pomóc. Podszedł w końcu do mnie jakiś chłopak i chyba po hiszpańsku powiedział, że jest klerykiem i że będę u niego mieszkał. Mój hiszpański wyglądał wtedy tak, że więcej rozumiałem, niż
umiałem wydukać, więc tylko kiwnąłem głową, żeby powiedzieć: „Aha, no dobrze...". Chwilę później przyszła jego mama, przywitała mnie czule i razem zabrali mnie do siebie. Gdy ruszyliśmy, powiedziałem sobie: dobra, idę do domku, będzie fajnie. Ale zamiast dochodzić do domku, my ciągle szliśmy przed siebie. W mojej głowie coraz częściej pojawiała się myśl, że coś jest nie tak. Gdy zaczęliśmy wchodzić w fawelę*, moje serce zaczęło wyć „wyłaź stamtąd!", a ja musiałem iść. O matko, co to wtedy było...
Wolontariusze uprzedzali Grabkę, że na fawele trzeba uważać, więc zagłębiając się w nie, z każdym kolejnym krokiem czuł, że strach coraz odważniej mości sobie gniazdko w jego sercu.
- Ciągle szliśmy. Ciągnąłem za sobą tę moją walizeczkę. Byłem elegancko ubrany, walizeczka też była jakaś taka... ładna. Wszyscy ludzie dookoła na mnie patrzyli, a ja zastanawiałem się, czy rzucą się na mnie już teraz, czy poczekają, aż dotrę do centrum faweli, gdzie nawet służby mundurowe boją się zapuszczać. Moi przewodnicy prowadzili mnie dalej, a ja nie potrafiłem się do nich nawet odezwać... W końcu dotarliśmy, weszliśmy do domu, a tam... tragedia. Do dziś nie wiem, jak ludzie mogą mieszkać w takich warunkach.
- W mojej głowie wszystko krzyczało „nie!". Nawet nie ma opcji, ja tu nocy nie przeżyję. Dopiero po chwili zacząłem sensownie myśleć: No nie wiem. Ta mama taka ucieszona, ten kleryk też. Pi razy drzwi rozmawiamy. Poczęstowali mnie tym, co mieli w domu, zaparzyli herbatę w słoiku. Naprawdę, w słoiku! Pomyślałem sobie: Auuu... Co tam wcześniej było? Czy to w ogóle ktoś umył? To był koszmar. Bardzo dużo kosztowało mnie, żeby się przemóc i pociągnąć z tego naczynia choć łyk. Matko, co to było! Taka walka toczyła się we mnie, że po prostu masakra - z jednej strony obrzydzenie, z drugiej usiłowanie, by nie sprawić gospodarzom przykrości. Ale ta herbata w słoiku była dla mnie taką konferencją - rekolekcjami kapłańskimi, wygłoszonymi przez Pana Jezusa. Herbata w słoiku, wyraz tej gościnności, dla której jakoś tam się przemogłem, uświadomiła mi, do kogo tak naprawdę jestem posłany.
- Prysznica co prawda wtedy nie wziąłem, bo do łazienki wszedłem i tak samo szybko z niej wyszedłem, ale za to gdy przyszedł wieczór, czekała mnie następna niespodzianka. Mama zaczęła rozwieszać hamak. Pomyślałem sobie: No fajnie, Miami Beach będzie!
W hamaku jeszcze młody ksiądz nie spał, tym bardziej w hamaku w brazylijskiej faweli, ale niestety i tym razem nie było mu dane zakosztować tego rodzaju odpoczynku.
- Okazało się po chwili, że mama oddaje mi swój pokój, a hamak rozkłada po to, żeby w nim spać. Takimi gestami powoli zaczęli mnie zmiękczać. Najpierw ta herbata, później hamak, oddany pokój, ale dopiero potem, na zakończenie dnia totalnie mnie powalili. Ten kleryk przyszedł, ta mama przyszła i poprosili o błogosławieństwo na noc. Pobłogosławiłem im, a oni wzięli moje ręce i mnie ucałowali, ten kleryk i ta mama. Gdy poszedłem do pokoju, popłakałem sobie trochę i już u nich zostałem. To rzeczywiście był piękny czas. Zrozumiałem tę konferencję. Najważniejsze jest serce, a nie jakieś tam dodatki, bo herbata w słoiku też bardzo dobrze smakuje...

Na zdjęciu: ks. Jarek Grabka z brazylijską rodziną, która go gościła w Rio. Archiwum prywatne ks. Grabki