Taka rozmowa zdarza się raz na pięćdziesiąt lat!

Gdyby przeprowadzić ankietę z pytaniem: „ile procent Polaków zna jakikolwiek utwór zespołu Wojciecha Waglewskiego Voo Voo", okazałoby się, że niemal wszyscy (wedle obiektywnych danych: 97% społeczeństwa). To nie wszystko, utwór ten od 25 lat nieustannie kojarzy im się z tym co w nas, Polakach najcenniejsze. Który muzyk może pochwalić się taką rozpoznawalnością i tak szerokim odbiorem?
Zanim wszystko stanie się jasne i wyjaśnimy, że nie chodzi o „Mazurek Dąbrowskiego", opiszmy pewną historię. Jest rok 1991, a Voo Voo właśnie wydaje swój piąty album i pracuje nad utworem o roboczym tytule „Karnawał". W tym samym czasie mało znany prezenter telewizyjny w staroświeckich okularach i z kolczykiem w uchu, zaczyna prowadzić telewizyjny program muzyczny, w którym prosi, aby muzycy pomagali organizować koncerty, z których dochód byłby przeznaczony dla Oddziału Kardiochirurgii Dziecięcej w Centrum Zdrowia Dziecka. Akcja chwyciła w piorunującym tempie i już po niecałych dwóch latach odbył się pierwszy finał akcji zrzeszającej tysiące wolontariuszy i zbierającej miliony złotych dla potrzebujących dzieci. Fundacja została zarejestrowana jako „Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy", a jej szef, Jurek Owsiak szukał chwytliwego tematu muzycznego, który rozgrzewałby serca (i ciała) wolontariuszy podczas corocznych już styczniowych zbiórek. „Przeżywałem chwile grozy, kiedy różni wielcy i uznani artyści podsyłali nam swoje teksty i melodyjki, w których aż "dymiło się" od smutku i cierpienia dzieci. Goniłem ich grzecznie, ale bezwzględnie", mówił w wywiadzie Owsiak. Ale wtedy było już pewne, jaki utwór najlepiej nadaje się do wyznaczonych celów: „Pierwsza muzyka, która przebiegła obok nas to Wojtek Waglewski, zespół Voo Voo i utwór „Karnawał" - zagrany dziarsko, z bardzo poetycznym i filozoficznym tekstem, natychmiast stał się czymś w rodzaju hymnu Wielkiej Orkiestry. (...) Orkiestra stworzyła swoją muzykę i klimaty. Stworzyła mnóstwo radosnych dźwięków - bo taka jest filozofia naszego działania. Czynienie rzeczy dobrych przez radość, miłość i zabawę".

Trzeba dla uczciwości dopowiedzieć, ze choć melodię „Karnawału" znają niemal wszyscy, to już kojarzenie jej z nazwą zespołu nie jest tak oczywiste. Voo Voo nie grają muzyki łatwej. W tekstach też nie zawsze jest przyjemnie. Wikipedia podaje, że: „przeważa [w nich] proste słownictwo, nawiązujące do mowy potocznej, ale jednocześnie są one pełne gier i zabaw językowych, a treść dotyczy często przeżyć egzystencjalnych i metafizycznych". Ale sam Autor ma ten temat nieco inne zdanie: „Moje teksty mówią o słabościach: o poszukiwaniu miłości, poszukiwaniu Boga, raz udanym, raz nieudanym, o zmaganiu się z samym sobą. Jeśli pojawia się u mnie tryb rozkazujący, to bardziej jako chwyt retoryczny. To nie jest nic apodyktycznego, raczej rzucam hasła typu: zwolnij, zatrzymaj się, pomyśl". Wojciech Waglewski należy do najbardziej uznanych i rozpoznawalnych tekściarzy i gitarzystów w Polsce, choć celebrytą nigdy nie został i chyba już nie zostanie. Nie przeszkadza to temu, aby zespoły w których się udziela (oprócz Voo Voo przede wszystkim Osjan), miały status kultowy, a kolejne płyty sprzedawały się znakomicie. Waglewski to postać legendarna, wokół której narosło wiele mitów, ale przede wszystkim wiarygodna i dojrzała. Nie jest materiałem na bohatera plotkarskich pism.

Wojciech Bonowicz, poeta i pisarz, który przeprowadził wywiad, wie o Waglewskim dużo, bo ich przyjaźń trwa kilkanaście lat, a rozmowy, które ostatecznie złożyły się na książkę, powstawały przez prawie dekadę. W tym czasie Voo Voo zmieniało składy, synowie Waglewskiego - Fisz i Emade zostali gwiazdami najpierw na scenie hip-hopowej, potem alternatywnej, powstał objazdowy festiwal Męskie Granie, w którym zespół uczestniczy od samego początku. Wojciech Bonowicz pyta o te i inne wydarzenia, które ugruntowały nazwisko Waglewskiego (i jego synów) na muzycznej mapie Polski. Ale jest tu tez wiele informacji, o których nawet najwierniejsi fani nie mieli pojęcia: o współpracy Waglewskiego z Donem Cherrym, jednym z najlepszych trębaczy jazzowych dwudziestego wieku, o pełnych anegdot, zagranicznych trasach zespołu Osjan, o pierwszym projekcie Waglewskiego „Zen" i inspiracjach religijnością Wschodu. Jest też o podróżach, rodzinie, miłości, dołkach, o życiu. „Wagiel. Jeszcze wszystko będzie możliwe" to skarbnica nie tylko anegdot z niemal 40-letniej kariery twórcy Voo Voo, ale też dokument czasu: historia polskiej muzyki, widziana z perspektywy człowieka, który przedarł się przez wszystkie nadzieje, rozczarowania i sukcesy, jakie dał muzyczny przemysł PRL-u i wolnej Polski.

Wydawnictwo Znak poleca nie tylko fanom muzyki: „Wagiel. Jeszcze wszystko będzie możliwe. Wojciech Waglewski w rozmowie z Wojciechem Bonowiczem".

Fot. Andrzej Iwanczuk_REPORTER