"Miasteczko kłamców" - przeczytajcie fragment

W połowie lipca w Znaku ukaże się "Miasteczko kłamców" - thriller Mirandy Megan, który zyskał status bestsellera, budząc zachwyty krytyków i czytelników.

Jako pierwsi możecie przeczytać fragment!

_____________________

Gdyby moje życie było drabiną, to Cooley Ridge stanowiłoby jej najniższy szczebel - wtulona w Góry Dymne niepozorna mieścina, jak z definicji amerykańskiego Małego Miasteczka, ale bez jego uroku. Każde inne miejsce lokowało się o szczebel wyżej i z czasem miałam rozpocząć wspinaczkę. Studia licencjackie trzysta kilometrów na wschód, uniwersytet jeden stan na północ, staż w mieście, w którym zapuściłam korzenie i nie chciałam się stamtąd ruszać. Mieszkanie wynajęte na moje własne nazwisko, tabliczka z nazwiskiem na moim własnym biurku, Cooley Ridge jako coś, od czego coraz bardziej się oddalałam.
Jest jednak pewna rzecz, której się dowiedziałam na temat wyjazdu - tak naprawdę nie można już wrócić. Nie wiem, co mam zrobić z Cooley Ridge, a Cooley Ridge nie wie, co zrobić ze mną. Z upływem lat odległość tylko rośnie.
Kiedy próbowałam zobaczyć je wyraźniej - Everett mówił: „opowiedz mi o swoim domu, opowiedz mi o tym, jak dorastałaś, opowiedz mi o swojej rodzinie" - na ogół pojawiała mi się w głowie karykatura miasta: miniaturowa makieta na stołach hotelowych jadalni podczas wakacji, wszystko zastygłe w czasie. Udzielałam mu więc powierzchownych odpowiedzi, bezpłciowych i ogólnikowych: „Moja mama zmarła, kiedy miałam szesnaście lat; to jest małe miasteczko na skraju lasu; mam starszego brata".
Nawet mnie samej nic to nie mówiło. Polaroid stopniowo blaknący od krawędzi, kolory wypłukane; zarys wymarłego miasteczka pełnego upiorów.
Ale wystarczył jeden telefon od Daniela - „Musimy sprzedać dom" - abym poczuła, że podłoga zapada mi się pod stopami. „Jadę do domu", - powiedziałam. Krawędzie fotografii się wypełniły, kolory zapłonęły: mama przycisnęła policzek do mojego czoła; Corinne delikatnie kołysała wagonikiem w tył i w przód na górze diabelskiego koła; Tyler balansował na oddzielającym nas od siebie zwalonym drzewie, które ukośnie spinało brzegi rzeczki.
„Ta dziewczyna" - napisał mój tata i jej śmiech poruszył moje serce.
„Muszę z tobą porozmawiać. Ta dziewczyna. Widziałem tę dziewczynę".
Godzinę później, ba, chwilę później, pewnie o tym zapomniał - odłożył zaklejoną kopertę, którą ktoś w końcu znalazł na jego szafce nocnej albo pod poduszką i wygrzebał z jego papierów mój adres. Ale musiał być jakiś bodziec. Wspomnienie. Jakaś idea zabłąkana w synapsach jego mózgu; aktywacja myśli, którą skierował do mnie, bo nie znalazł dla niej żadnego innego zastosowania.
Wyrwana z zeszytu kartka, ukośne pismo, moje nazwisko na kopercie...
I teraz w mojej głowie zerwało się z uwięzi coś ostrego i dzikiego. Jej imię i nazwisko obijały się o moją czaszkę jak echo.
„Corinne Prescott".
List taty od kilku tygodni leżał na dnie mojej torebki i czaił się tuż pod powierzchnią mojego umysłu. Wyjmując portfel albo kluczyki, czułam na palcu cięcie krawędzi albo dziabnięcie rogu koperty i znowu widziałam „tę dziewczynę" w całej okazałości: opadające na ramiona długie orzechowe włosy, zapach miętowej gumy do żucia, jej szept w moim uchu.
„Ta dziewczyna". Zawsze była „tą dziewczyną". Czy mogła istnieć jakaś inna dziewczyna?