Papież, który zapalił świat - przeczytajcie fragment

We wrześniu w Znaku ukaże się „Papież, który zapalił świat" - książka Gian Franco Svidercoschiego, autora kilkunastu publikacji, w tym bestsellerowego wywiadu z kard. Stanisławem Dziwiszem „Świadectwo", na podstawie którego powstał scenariusz filmu „Karol. Człowiek, który został papieżem".
W swojej najnowszej książce włoski dziennikarz opisuje, w jaki sposób papież Franciszek realizuje śmiały plan odnowy Kościoła - otwiera szeroko jego drzwi, pragnąc, by był blisko ludzi, rozpoczyna reformę Kurii Rzymskiej, prześwietla finanse banku watykańskiego czy zmniejsza dystans między hierarchami a wiernymi.
Już dziś jako pierwsi możecie przeczytać fragment książki.

__________________

Niektórzy nie przyzwyczaili się jeszcze do tego nowego Watykanu. Wydaje im się niewiarygodne, że papież, nawet obdarzony charyzmą i apostolską gorliwością Franciszka, zdołał w instytucji tradycyjnie uczulonej na jakiekolwiek zmiany wprowadzić naraz aż tyle innowacji. Skoro zaś reforma Franciszka ruszyła i dotyczy praktycznie każdej struktury, każdej sytuacji, każdego aspektu życia Kościoła katolickiego, wielu ma dziś wątpliwości i zaczyna się zastanawiać, czy Bergoglio zdoła doprowadzić swe dzieło do końca.

Od jakiegoś czasu coraz częściej więc usłyszeć można pytanie: czy mu się uda?

Franciszek jest tego świadomy. Wie, że za rogiem czyhają przeciwnicy gotowi wykorzystać najmniejszy błąd czy trochę tylko głośniejszą i bardziej kontrowersyjną wypowiedź. Wie również - i wspominał o tym publicznie - że „niektórzy" (niektórzy kardynałowie, rzecz jasna) poszli do Benedykta XVI, żeby „poskarżyć się na nowego papieża". Papież emeryt jednak „wyrzucił ich, grzecznie, w najlepszym bawarskim stylu, ale wyrzucił". Jak widać, Bergoglio jest dobrze poinformowany, niełatwo go przestraszyć i nie ustępuje. „Nigdy nie miałem zamiaru przestać być papieżem ani ustąpić ze względu na nadmiar obowiązków" - zwierzył się kiedyś młodzieży. Przypuszczalnie jednak, gdyby poczuł, że nie starcza mu już sił, poszedłby za przykładem Ratzingera. Z tym że wtedy pojechałby z powrotem do Argentyny i zamieszkał w domu dla starych księży w dzielnicy Flores w Buenos Aires, gdzie miał zamiar się przenieść po zakończeniu posługi arcybiskupa.

Realizując reformy, Franciszek inspiruje się bardzo ważną dla każdego jezuity zasadą: „Czas jest ważniejszy niż przestrzeń". Pewnie musi powtarzać sobie te słowa dziesiątki razy. „Czas porządkuje przestrzenie, oświeca je i przemienia w ogniwa łańcucha w nieustannym rozwoju, chroni przed cofaniem się. Chodzi o uprzywilejowywanie działań rodzących w społeczeństwie nowe dynamizmy i angażujących nowe osoby, które je będą rozwijać, aż wydadzą owoc w postaci ważnych wydarzeń historycznych. Bez niepokoju, lecz z jasnymi i mocnymi przekonaniami" - napisał w „Evangelii gaudium". Ten ustęp adhortacji odnosi się do działalności społeczno-politycznej, jednak można z powodzeniem zastosować go do sposobu, w jaki Franciszek rozumie wszelkie reformy. Być może dokończy je już ktoś inny, tymczasem jednak on przygotowuje teren, umacnia go i wyznacza „granice". Właśnie po to, by już nie można było się cofnąć.