Nieznane oblicze znanego filozofa

Pisarski i poetycki talent Leszka Kołakowskiego szedł w parze z jego niemal nadludzką sprawnością intelektualną. Dzięki swej doskonałej pamięci oraz ogromnej wiedzy ze swobodą potrafił znajdować odniesienia do dowolnego tematu w kulturze światowej, zaś jego lekki, błyskotliwy dowcip umożliwiał mu eleganckie i zabawne sformułowanie myśli. Był przy tym Kołakowski prawdziwym mistrzem polszczyzny, o czym świadczą liczne karkołomne gry słowne, w które z lubością zabawia się na łamach tego tomiku.

Miłośnicy jego twórczości filozoficznej nie będą bynajmniej zawiedzeni - żartując, Kołakowski nie przestaje być mędrcem, jego krotochwile prawie zawsze ukrywają w sobie drugie dno i mogą stanowić punkt wyjścia do jak najbardziej poważnych rozważań.
„Wejście i wyjście, oraz inne utwory ku przestrodze i dla zabawy" zawierają trzy sztuki teatralne (bardzo duchem przywodzące na myśl wczesne utwory Mrożka), dwa scenariusze filmowe oraz niezliczone satyry, dowcipy literackie i rymowanki okolicznościowe (w tym jeden świetny, choć nietypowy formalnie limeryk).

Czasami Kołakowski podpuszcza odbiorcę, nadając pozory ważkości i naukowości tekstowi, który okazuje się być tylko zabawą słowem i konwencją. Nie waha się skierować ostrza satyry ku sobie i swojemu naukowemu środowisku. Poczucie humoru autora w pełnej krasie ukazuje się właśnie wówczas, gdy doskonali on niełatwą i mocno zapomnianą umiejętność śmiania się z siebie samego. Autoparodystyczne „Pochwały" są tu najlepszym przykładem.

Sięgając po „Wejście i wyjście" czytelnik stawia krok na drodze prowadzącej do świata błyskotliwej, mądrej rozrywki, która nie stroni od mierzenia się z ważnymi pytaniami. Odpowiedzi na nie (jeśli się pojawiają), bywają ujęte z przymrużeniem oka i ukryte za parawanami lekko złośliwej i diablo inteligentnej ironii, spowite obficie oparami absurdu.
Być może to właśnie jest najdoskonalsza forma uprawiania filozofii.