Justyna Tomska

Okiem pacjenta

Choroba, oprócz dramatycznego oblicza, ma również oblicze heroiczne, a czasami bywa, że zabawne

Czasem śmieszne, czasem trudne rozmowy o zdrowiu, o życiu - tak można podsumować opowieści wyjątkowych rozmówców Justyny Tomskiej zawarte w zbiorze „Okiem pacjenta”.

Wybitni artyści mówią o swoim dzieciństwie, twórczych poszukiwaniach oraz ważnych zdarzeniach, które ukształtowały ich los. Opowiadają także o różnych doświadczeniach choroby, która dotknęła ich lub osoby im bliskie. Okazuje się, że choroba, oprócz dramatycznego oblicza, ma również oblicze heroiczne, a czasami bywa, że zabawne.

„(...) nie mogę grać z kimś, kogo nie lubię. Co nie znaczy, że wszystkich lubię, nie starczyłoby mi serca. Zatem moje polubienie kogoś polega na tym, że muszę znaleźć w nim coś, co mogę polubić. Mogę być krytyczny wobec całości, ale na przykład lubić w nim jego nos albo uśmiech. A co mnie to obchodzi, że on tak źle na mnie patrzy lub źle o mnie mówi, skoro on ma tak piękny nos?”

„Staram się być swoim psychoterapeutą, podglądam zakamarki podświadomości, próbuję rozwikłać łamigłówki, zagadki przemijania, odchodzenia. Jest we mnie wyraźny podział na spokojnego rzeczoznawcę i łatwo wpadającego w histerię panikarza. Sama pani rozumie, że nie jest to łatwe towarzystwo i czasem mam dosyć i jednego i drugiego...”

„Czasami się zastanawiam, czy oni mnie w konia nie robią. Ludzie, którzy cierpią, znajdują niezwykłe wytłumaczenie swojego losu, odnajdują sens w swoim cierpieniu, żeby mieć siłę do dalszego życia. Wielu z nich powiedziało mi, że czują się wręcz wybrani”.