Czy da się wygrać walkę z samym sobą?

W Clayton znów pojawia się morderca. John toczy wewnętrzną walkę z drzemiącym w nim Potworem. Jest to trudniejsze, niż by się mogło wydawać. Wydaje się być na spalonej pozycji. Tym bardziej, że coraz bardziej zależy mu na Brooke i jeszcze trudniej mu przestrzegać postawionych sobie zasad. Śni o torturach, wyładowuje się łamiąc swoje postanowienia. Ogień daje mu ulgę, ale tylko na chwilę, bo przy okazji łamie zasady „Nie będę niczego podpalał" i „Nie będę krzywdził zwierząt".

Im bardziej John chce się dowiedzieć, kto jest nowym mordercą, tym głębiej wpada w zastawioną na niego pułapkę. Mordercą okazuje się osoba, o którą nikt by go nie podejrzewał. A jak uciec przed demonem, który żywi się Twoimi emocjami i wyczuje w Tobie nadzieję? Co jeśli zna Twoje słabości, a Ty i tak już jesteś na skraju psychicznego wyczerpania? Wtedy wszystko jest zdecydowanie trudniejsze. Gra toczy się o życie, które można stracić na wiele paskudnych sposobów. Już Morderca z Clayton tego dopilnuje.

W „Panu Potworze" znajdziemy jeszcze więcej drastycznych scen, niż w „Nie jestem seryjnym mordercą". Tu pojawia się motyw tortur, tym razem to kobiety są ofiarami. Tu też jest bardziej rozbudowany motyw psychiki Johna. Krótko ujmując „Pan Potwór" to świetnie napisana powieść psychologiczna z wątkiem kryminalnym w tle. Już się boję co znajdziemy w kolejnej części.