Gra pozorów

Historia stara jak świat, On - biznesmen w porsche - ma kryzys wieku średniego (chociaż tak naprawdę romanse miewał przez całe życie) i bezmyślnie związuje się z 21-letnią Natashą - córką swojego przyjaciela. Zgadnijcie, czy tatuś jest zadowolony. W chwili, gdy dziewczyna spodziewa się dziecka (a radość jej ojca osiąga apogeum), Todd postanawia odejść od swojej długoletniej partnerki Jodi. Odchodząc, stale podjudzany przez nienasyconą młodą partnerkę, planuje zabrać to, co do niego należy. Czyli praktycznie wszystko. No przesadziłabym, łaskawie pozwala, by Jodi zostawiła sobie meble. Do czego to może doprowadzić? W przypadku Jodi na pewno nie do otwartej walki.

To nie jest powieść o rozkładzie związku, studium powolnego wypalenia uczuć. Od momentu, w którym poznajemy bohaterów ich relacja jest już przegniła. Związek o którym mowa rozpadł się już dużo wcześniej, lata temu. Tak naprawdę to powieść o grze pozorów, udawaniu świetnego związku, nie tyle przed otoczeniem, ale przed samymi sobą - a stąd już tylko krok do tragedii. Ta historia opowiada też o niebezpieczeństwie, jakie niesie z sobą trwanie w cieniu i spychanie weń tego, co niewygodne. Prędzej czy później bańka musi pęknąć. Nie wiem, skąd się wzięły opinie o tym, że powieść dotyczy granic, które zdolni jesteśmy przekroczyć, gdy grozi nam utrata wysokiego statusu społecznego. W moim odczuciu zupełnie nie o to chodziło. Ale skoro każdy odnajduje w książce Harrison coś innego, to oznacza, że pobudza ona do refleksji i dyskusji, czyli mamy do czynienia po prostu z dobrze napisaną powieścią.