Jak "Oska i pani Róża"

Olivier ma 11 lat i jest chory na białaczkę. Pewnego dnia jego prywatna nauczycielka, pani Willis, proponuje, by napisał książkę o sobie. Dzięki tej książce poznajemy go my - czytelnicy. Tworzy listy z marzeniami, z pytaniami, na które nikt nie odpowiada. Olivier świadomy tego, jak skończy się jego choroba, chce poczuć, jak to jest być nastolatkiem. Czy chory na białaczkę chłopiec jest w stanie spełnić swoje marzenia, niektóre wręcz nieprawdopodobne? Tego dowiecie się z książki.

Książka mnie urzekła. Pod tym względem nie różni się od "Oskara i pani Róży". Jednak, jak już wspomniałam, książki nie są takie same. Co można powiedzieć o książce Sally Nicholls? Z pewnością to, że wzbudza różne emocje. Bawi, bulwersuje, skłania do przemyśleń i - przede wszystkim - wzrusza. Może zdziwi Was to, że książka mnie bulwersowała? No tak, jakoś nie przemawia do mnie to, że jedenasto- i trzynastoletni chłopcy palą. Nawet, jeśli dziś tak się dzieje, to nie jestem i nigdy nie będę za tym, by to popularyzować (bo w książce nie ma nawet słowa o tym, że jest to złe). Dziwi mnie to, że według autorki palenie papierosów i kosztowanie alkoholu jest marzeniem (bądź co bądź) dzieci. Jest to jedyna rzecz, która w książce mi się nie podobała. Książka jest debiutem Sally Nicholls. Przyznam, że podczas czytania odnosiłam wrażenie, że nie jest to dzieło doświadczonego pisarza. Ale w tym wypadku styl pisania ogromną zaletą, przecież czytamy książkę pisaną przez jedenastoletniego Oliviera. Język jest prosty i zrozumiały, niemal idealnie odziwerciedlający sposób mówienia/pisania dziecka. Książka pozwala nam poznać przeżycia rodziców chorych dzieci, różnorodność ich reakcji (warto zwrócić uwagę na różnice między rodzicami Oliviera - matkę, która dałaby synowi gwiazdkę z nieba i ojca, początkowo bardzo zamkniętego w sobie). Ale także poznajemy to, co czuje chore dziecko. Dużym plusem książki jest to, że autorka starała się zdobyć informacje o chorych dzieciach, nie zdała się tylko i wyłącznie na swoją wyobraźnię (możemy o tym przeczytać w "Podziękowaniach"). Dość istotne jest to, że wiemy, czego mamy się po książce spodziewać. Wiemy, jak się skończy, mimo że bardzo byśmy chcieli, by to zakończenie było inne...

Gorąco polecam - zwłaszcza tym, którzy zachwycili się "Oskarem i panią Różą" (choć pewnie nie muszę), ale i wszystkim innym. Książka wartościowa, wręcz nakazująca to, byśmy cieszyli się chwilą... Serdecznie zapraszam do lektury.

Ewa Gużyńska

Więcej recenzji na blogu autorki: http://recenzent.blog.onet.pl/