"Komandos"

Gdy tak niezwykła postać jak kontrowersyjny i bezkompromisowy twórca legendarnego Teamu VI US Navy SEAL komandor Richard Marcinko pisze książkę, to powinni ją przeczytać nie tylko ci, którzy interesują się operacjami specjalnymi. Legenda zespołu VI po wyeliminowaniu przez tych superkomandosów wroga publicznego nr 1 Osamy Bin Ladena przeżywa obecnie swoje apogeum. Ale o twórcy tej unikatowej w skali świata jednostki prawie zapomniano... A przecież poświęcił on jej całe swoje życie, którym wielokrotnie ryzykował.

Dlatego słowa uznania i szacunku kieruję pod adresem krakowskiego Wydawnictwa ZNAK, które tuż po ogromnym sukcesie bestsellera „Snajper" przedstawia czytelnikom kolejną niezwykle wartościową publikację, czyli biografię ojca sukcesów legendarnej „szóstki" komandora Richarda Marcinko. Kto jej nie przeczyta ten i nie zrozumie, co to znaczy poświęcenie życia dla realizacji marzeń, które nie są egoistyczne, bo przynoszą pożytek i chwałę OJCZYŹNIE.

Na kilka godzin przed ostatnim expose prezydenta USA Baracka Obamy zespół VI Sealsów w brawurowy sposób uratował przetrzymywanych w Somalii zakładników. Tym sposobem Jessica Buchanan i Paul Hagen Thisted dołączyli do bardzo dużej grupy ludzi, którym Zespół VI uratował życie. A ośmiu terrorystów trafiło do o wiele większej grupy złych, których wyeliminował. Dlatego Ameryka jest taka dumna ze swoich SEAL Team VI, bo to jej najgroźniejsza (obok DELTY) narzędzie służące obronie amerykańskich obywateli, którzy znajdą się w niebezpieczeństwie poza granicami USA. Dlatego warto pamiętać o starym już komandorze Marcinko i poznać fascynującą i niepowtarzalną historię jego życia.
Kiedy na początku lat 90., po tajnej dyrektywie prezydenta USA, przyleciało do Polski kilku instruktorów amerykańskich sił specjalnych, jeden z nich podarował mi wówczas książkę komandora Marcinko. „Byłem podwładnym Richarda" - dodał. Zrozumiałem, że instruktor ów był ze składu supertajnej „szóstki".

Potem była moja pierwsza wizyta w zespole VI Navy Seals; zrobiła na mnie duże wrażenie. Pokaz ich umiejętności był imponujący, a rajd superszybkimi łodziami zapierał dech w piersiach. Gdy ich dowódca usiadł między manekinami i komandosi mieli obok niego strzelać ostrą amunicją, poprosiłem, żeby pozwolił mi usiąść na jego miejscu. Dowódca nie wiedział, czy może zaryzykować życie gościa, ale gospodarz wizyty admirał Stodeman wziął odpowiedzialność na siebie. Usiadł obok mnie i nakazał rozpoczęcie strzelania. Komandosi błyskawicznie umieścili pociski w znajdujących się obok nas manekinach. Dla admirała był to pierwszy raz - wyraźnie się ucieszył. Dla mnie nie było to nic nowego, bo komandosi GROM-u strzelali już obok mnie od pół roku; ale wiedziałem, że dla dowódcy był to bardzo ważny dowód zaufania.

Obecny podczas tej wizyty instruktor, ten który podarował mi książkę, podszedł na zakończenie i szepnął mi do ucha: „Zaskoczył pan pułkownik wszystkich. Powiedzieli, że przypomina pan komandora Marcinko. Wymyślił pan i tworzy jednostkę, nie bojąc się narażać swoje życie".

Dopiero teraz po latach zrozumiałem, jak imponował mi komandor Marcinko. Dlatego chętnie udostępniłem mój egz. książki Wydawnictwu z sugestią publikacji. I ogromnie się cieszę, że się to udało!

„Komandos" nr 3/2012