Motyw drogi wciąż przemawia do wyobraźni

Twórcy chętnie sięgają po motyw drogi. Bohater „Pielgrzyma" Paulo Coelho wędruje, jak wcześniej sam autor, Drogą Mleczną do Santiago de Compostela. Droga pozwala mu odkrywać słabości i zalety, anioły i demony. Logan Thibault, tytułowy szczęściarz z powieści Nicholasa Sparksa, właśnie w drodze, a szczególnie u jej celu odnajduje spokój i spełnienie. Przykładów znajdziemy więcej, nie tylko w literaturze, ale także w filmach. Kino „drogi" to dziś spora już filmoteka kultowych obrazów (Autostopowicz, Dzikość serca, Konwój, Rain Man, Znikający punkt i wiele innych). Richard Paul Evans, jak sam wyznaje w wywiadzie zamieszczonym w ostatniej gazetce Empiku, właśnie podczas długiego spaceru postanowił w takiej konwencji opisać kolejną historię, a właściwie cykl opowieści.

Wysyła swojego bohatera w drogę, i to właśnie ona, czasem prosta, częściej wyboista, ma kształtować ludzkie losy. Gdy człowiek idzie, przyświeca mu jakiś określony cel. Wszystko, co postanawia i wykonuje jest konsekwencją drogi. Ona wyznacza nie tylko kierunek; pozwala odnaleźć cel i daje motywację, by pokonywać trudności. Dla mnie tak naprawdę Alan Christoffersen szedł nie tylko przed siebie, szedł w głąb siebie. To typ bohatera, którego przeżywamy. Wcielamy się w postać, którą polubiliśmy od pierwszych zdań prologu, w których Alan się nam przedstawia i razem z nim idziemy aż do przywołanej w epilogu lichej chaty. Najpiękniejsze zdanie, jedno z ostatnich w książce: „Możemy użalać się nad sobą i opłakiwać to, co straciliśmy, albo możemy wykorzystać porażki i stratę, jako bodziec do rozwoju." Warto sięgnąć po książkę Evansa, bez wątpienia. Czekam z niecierpliwością, aż Alan stanie „Na rozstaju dróg" w kolejnej części Dzienników pisanych w drodze.