Piękna, trudna miłość

„Drogi Gabrielu" to najpiękniejsza książka o ojcowskiej miłości, jaką kiedykolwiek przeczytałam. O miłości tyleż cudownej, co trudnej. Opisuje, w formie listu ojca do syna, uczucie, jakim darzy się rodzina Gabriela - dziecka cierpiącego na autyzm atypowy i zespół ADHD. Ojciec chorego dziecka w sposób zawsze szczery, wzruszający i przepojony miłością opowiada o radościach i smutkach związanych z wychowywaniem Gabriela.

Wszystkie opisane wydarzenia noszą znamiona autentyzmu, co można wywnioskować choćby z tego, że piszący list ojciec nie idealizuje ani siebie, ani swego syna, ani też reszty swojej rodziny. W piękny, pasjonujący sposób opisuje dziecko, które często zdaje się żyć w zupełnie innym świecie, trudności w nawiązaniu z nim kontaktu, które co i rusz mają miejsce, przykre sytuacje w miejscach publicznych i reakcje na nie przypadkowych osób. Z każdej strony książki przebija zawsze cierpliwość, miłość i radość ojca z posiadania takiego syna.

Sam ojciec co i rusz wynajduje przeróżne zabawy, jak choćby w szukanie skarbów, które urozmaicają dni Gabriela. Nie ustaje też w wysiłkach, by dotrzeć do świata syna, świata, którego często nie rozumie, świata, w którym wszystko musi być na swoim miejscu i każde najmniejsze odstąpienie od utartego rytuału powoduje płacz, krzyk i często inne agresywne zachowania.

To wzruszająca i ciepła opowieść o tym, że miłość trudna też jest piękna, a każdy człowiek jedyny w swoim rodzaju. To historia opowiedziana dla pokrzepienia serc i ukazania, że zawsze liczy się tylko miłość, gdyż to ona spaja rodzinę i pomaga przetrwać wszystko, co los dla niej przygotował. Rodzina silna miłością nie podda się żadnej przeszkodzie. Taką rodziną jest rodzina Gabriela. Polecam wszystkim, nie tylko miłośnikom literatury norweskiej.