Przybliża nam świat bardzo niedostępny

Autyzm to choroba, która ogranicza człowiekowi świat. Odbiera mu zdolności komunikacyjne, zamyka w sferze własnych wyobrażeń. Takie też było życie Karen zanim odnalazła ją ciotka. Nieokiełznana dziewczyna mieszkająca w piwnicy. Przestraszona, jedząca piasek. Czy ktokolwiek mógł przypuszczać, że ten odludek pewnego dnia stanie się kimś ważnym? Kimś, kto wywoła niemałe zamieszanie w wielu szanowanych kręgach?

Cała historia rozpoczyna się na nadmorskiej plaży. Dostrzegamy tam dziewczynkę z czerwonym kocem, która niestrudzenie, przez kilka godzin dziennie, powtarza słowo „ja". Tak wyglądały pierwsze lekcje Karen, które pomogły jej wyrwać się z okowy choroby. Po nich przyszła kolej na budowanie zdań, rozpoczęcie szkoły oraz poznawanie czym jest prawdziwe życie. A najtrudniejsze w tym wszystkim okazało się zrozumienie uczuć i nauczenie się kochać.

Można by stwierdzić, że jest to książka o spełnianiu marzeń i pokonywaniu barier, ale będą to tylko puste, sztampowe słowa. Bardzo ciężko w paru zdaniach trafić w jej sedno. Wydawnictwo używając sloganu „powieść na miarę Forresta Gumpa" było naprawdę blisko. Jest bowiem w niej ta specyficzna, trudna do zdefiniowania magia, która elektryzuje nas w czasie czytania. Bez fajerwerków, za to z mnóstwem błyskotliwych przemyśleń, przybliża nam świat bardzo niedostępny.

Wydaje mi się, że autorka bardzo trafnie ujęła całą historię. Nie miałam żadnych problemów by w nią uwierzyć, co więcej czułam, że porusza się w niej coś intymnego i wartego poznania. Mamy tu niezwykle barwną główną bohaterką oraz całą rzeszę pobocznych postaci "z krwi i kości". Każdy z nich ma swoje problemy, marzenia, a to, że są „inni" w żaden sposób nie umniejsza ich wartości.

Dziewczyna, która pływała z delfinami jest prawdziwa, szczera i wymowna. Czegóż chcieć od niej więcej.