Różne oblicza prawdy

Najnowsza powieść cenionego rumuńskiego pisarza E.O. Chirovicia zatytułowana ,,Księga luster" to intrygująco niepokojąca opowieść o dochodzeniu do prawdy. To utwór, który pochłania czytelnika bez reszty i sprawiać mu radość z odkrywania kolejnych wskazówek, które zamiast doprowadzić do ujawnienia tożsamości mordercy, komplikują sprawę jeszcze bardziej.

Agent literacki Peter Katz otrzymuje fragment książki. Jest to opowieść o przyjaźni Richarda Flynna (autora) ze znanym wykładowcą. Lektura wciąga go bez reszty i dogłębnie, ale urywa się, gdy profesor zostaje zamordowany we własnym domu w grudniu 1987 roku. Katz zaintrygowany fascynującą opowieścią stara się odnaleźć autora i poprosić go o drugą część manuskryptu. Niestety ten umiera. Zdeterminowany agent literacki odnajduje prowadzącego śledztwo detektywa oraz świadków tamtych wydarzeń i zatrudnia dziennikarza śledczego. Niestety ich relacje znacząco różnią się od wersji zawartej w książce Flynna. Kto ma rację? Czy Flynn znał mordercę, a może sam nim był? Czy Katzowi uda się dotrzeć do prawdy?

Chirovici stara się wciągnąć czytelnika w misternie utkaną sieć kłamstw i niedomówień tej kryminalnej historii. Oddaje głos poszczególnym postaciom, które przedstawiają własną wersję wydarzeń. Całkowicie zbity z tropu czytelnik staje się ofiarą półprawd i zręcznych manipulacji postaci, które dzielą się z nim sprzecznymi informacjami. Gubi się w gąszczu wielu wersji tej samej historii i totalnie traci orientację w tym, co jest prawdą, a co nie. Niczym wprawny detektyw czytelnik musi wykazać się umiejętnością logicznego rozumowania i wyławiania pozornie nic nieznaczących szczególików, które mogą zaważyć na rozwikłaniu tej zagadki.

Wraz z postępem lektury grzęźnie w bagnie we wspomnieniach powieściowych bohaterów. Wspomnieniach zmodyfikowanych upływem czasu i dorabianych na konkretne potrzeby.

Pisarz nie tylko bawi się powieściową formułą poprzez zastosowanie nieco już zapomnianego zabiegu kompozycji szkatułkowej, ale także zaprasza do gry czytelnika. Każdą z różnych, osobistych perspektyw widzenia zdarzeń z przeszłości, wyzwalana jest za pomocą katalizatora. Pragnący triumfu sprawiedliwości, która jest przecież wpisana w zasady tworzenia kryminału, czytelnik staje się zabawką w rękach autora, który to samo wydarzenie przedstawia oczami kilku postaci. A każda z wersji jest zupełnie inna. Zatem kto ma rację? Kto mówi prawdę, a kto kłamie? A może nie ma jednej jedynej prawdy, bo każda z perspektyw zawiera jej część?

„Księgę luster" to powieść niebanalna, interesująca i mocno wciągająca. Polecam ją przede wszystkim miłośnikom kryminalnych fabuł. Szczególnie czytelnicy lubiący pogmatwane i wielowątkowe historie, będą usatysfakcjonowani. Ta powieść to również doskonały przykład psychomanipulacji oraz zacierania się granic pomiędzy rzeczywistymi wspomnieniami a uwewnętrznianymi relacjami z innych źródeł. Czytelnik nawet nie dostrzega momentu, w którym zostaje pochłonięty przez czytaną opowieść.

Z kart tej niezwykłej powieści przemawiają do odbiorcy różne emocje, które ulegają zmianie niczym w kalejdoskopie. Jest miłość, zazdrość, zdrada, śmierć, które zgrabnie są dozowane powoli, niespiesznie, ale z należytym pietyzmem i dbałością. Podejrzani są wszyscy, a prawda staje się, zdaniem autora, towarem deficytowym, za który przyjdzie zapłacić wysoką cenę.