Lądowanie na rzece Hudson

15 stycznia 2009 roku. W chwilę po starcie z nowojorskiego lotniska Airbus A320 ze 155 osobami na pokładzie stracił moc w obu silnikach. Wydawało się, że maszyna runie na miasto. Za sterami samolotu siedział jednak kapitan Chesley „Sully" Sullenberger, który podjął decyzję o awaryjnym lądowaniu na rzece Hudson.
Przeczytajcie fragment książki „Sully. W poszukiwaniu tego, co naprawdę ma znaczenie", która w listopadzie ukaże się w Znaku.

___________

Byliśmy w powietrzu od dziewięćdziesięciu sekund i nie osiągnęliśmy jeszcze wysokości tysiąca metrów, kiedy nagle je zobaczyłem.
- Ptaki! - krzyknąłem do Jeffa. [...]
Okna w kokpicie airbusa A320 są duże, lecz kiedy przez nie wyjrzałem, zobaczyłem, że ptaki zupełnie zasłaniają nam widok. Przypomniał mi się film Ptaki Alfreda Hitchcocka. Później przyszło mi do głowy, że powinienem był się schylić, na wypadek gdyby jakiś ptak rozbił szybę i wpadł do środka. Ale wtedy nie było na to czasu.
Rejestrator rozmów w kokpicie nagrał moją rozmowę z Jeffem.

Sullenberger (15:27:10,4): Ptaki!
Skiles (15:27:11): Och!
(15:27:11,4): Dudnienie/łomot i odgłos wibracji.
Skiles (15:27:12): Cholera!
Sullenberger (15:27:13): O, tak.
(15:27:13): Odgłos silnika pracującego coraz ciszej/z malejącą częstotliwością.
Skiles (15:27:14): Och.

Kiedy ptaki zderzyły się z samolotem rozległ się taki odgłos, jakby zaczął padać deszcz albo grad. Takiego hałasu nie słyszałem nawet podczas burz w Teksasie. Ptaki uderzyły w kadłub samolotu poniżej przedniej szyby, a także w dziób, skrzydła i silniki. Uderzenia następowały szybko, jedno po drugim, niemal jednocześnie, co sekundę. [...]
Lecieliśmy z prędkością dwustu węzłów, czyli trzysta siedemdziesiąt kilometrów na godzinę, i tuż po zderzeniu poczułem zapach świadczący o tym, że gęsi wpadły do obu silników i poważnie je uszkodziły.
Usłyszałem rzężenie silników, kiedy doskonale pracująca maszyneria nagle uległa awarii, a pęknięte łopatki turbiny zaczęły się odrywać. Czułem dziwne, silne wibracje. Silniki się zbuntowały. Nigdy nie zapomnę tych okropnych, nienaturalnych hałasów i drgań. Wiedziałem, że nie wróżą nic dobrego! Potem zaczął się rozchodzić swąd palących się piór i ptasich szczątków. Śmierdzące powietrze było wciągane do kabiny.
Po kilku sekundach obaj z Jeffem poczuliśmy wyraźną i symetryczną utratę mocy. Nigdy wcześniej nie zdarzyła mi się taka sytuacja. Byłem zaszokowany i sparaliżowany ze strachu. Silniki pracowały niepokojąco cicho. Potem Donna i Sheila powiedziały mi, że w kabinie zapanowała cisza jak w czytelni. Słychać było tylko dochodzące z silnika rytmiczne dudnienie i postukiwanie, jakby ktoś przystawił kij do szprych obracającego się koła rowerowego. To terkotały zepsute silniki. [...]

Sullenberger (15:27:15): Jeden się zatrzym... oba się zatrzymują.
(15:27:18): Słychać dudnienie.
Sullenberger (15:27:18,5): Zapłon, start.
Sullenberger (15:27:21,3): Uruchamiam APU [pomocniczą jednostkę zasilającą].

Po ośmiu sekundach od zderzenia z ptakami, kiedy uświadomiliśmy sobie, że nie mamy obu silników, wiedziałem, że stanęło przede mną największe wyzwanie w mojej karierze.

Fot. NASA Ames Research Center / Eric James