Przeczytajcie fragment "Naczelnych z Park Avenue"

We wrześniu w Znaku bestsellerowa książka, która rozwścieczyła Manhattan. „Naczelne z Park Avenue" to napisana przez antropolożkę opowieść o świecie z pierwszych stron kolorowych magazynów, którą czyta się z równą fascynacją, co najlepsze reportaże podróżnicze z najodleglejszych krańców Afryki czy Azji.

Wednesday Martin z uwagą obserwowała rytuały godowe mieszkanek Upper East Side, walkę o dominację w stadzie, sezonową migrację w kierunku kurortów i rytualne dbanie o ciało. Piła eliksiry, którym jej otoczenie przypisywało niezwykłe właściwości, takie jak koktajl z jarmużu, a także uległa pragnieniu posiadania fetysza w postaci słynnej torebki.

Przeczytajcie fragment

"Ta książka przedstawia ciekawszą niż fikcja historię o tym, co odkryłam, gdy rozpoczęłam eksperyment naukowy polegający na subiektywnym badaniu macierzyństwa na Manhattanie. To opowieść o innym świecie - nie przesadzam. Przenieśliśmy się na Górny Manhattan po 11 września, pragnąc zarówno ucieczki od tragedii, jak i bliskości rodziny mojego męża. Ze względu na dziecko wydawało się to wtedy szczególnie ważne. Kiedy świat zmienił się w niebezpieczne miejsce, a nasze miasto stało się tak bezbronne, chcieliśmy zapewnić sobie i naszemu synowi komfort życia wśród kochających krewnych. To było łatwe. Trzeba było jeszcze poznać tamtejsze matki i nauczyć się żyć wśród nich.
Osiedliliśmy się w końcu na Park Avenue, w okolicy numerów siedemdziesiątych. Ze swojej bazy wypuszczałam się na spotkania grupy Mama & Ja, zapisywałam syna na lekcje muzyki, spierałam się z nianiami, wychodziłam na kawę w towarzystwie innych mam albo na „castingi" do przedszkola mojego pierworodnego dziecka, a potem także jego młodszego brata.
W międzyczasie zorientowałam się, że macierzyństwo to zupełnie osobna wyspa na wyspie zwanej Manhattan, a matki z Upper East Side to już całkowicie odrębne plemię. Tworzyły one pewnego rodzaju tajne stowarzyszenie, w którym obowiązywały całkowicie dla mnie nowe zasady, rytuały, uniformy i wzorce migracji oraz związane z nimi przekonania, ambicje i praktyki kulturowe, o jakich mi się nie śniło.
Sukcesywne przekształcanie się w mamę z Upper East Side było dla mnie doświadczeniem przeżywanym z trwogą. Niezwykle zamożne i czułe na punkcie statusu społecznego otoczenie, w którym wylądowaliśmy, oraz sprawiające wrażenie wyniosłych, niewiarygodnie wystrojone matki, zdawały się obce i przerażające. Jednak, podobnie jak ssaki wyższego rzędu i ludzie, dla własnego dobra, choć przede wszystkim dla dobra mojego dziecka, a potem także drugiego syna, pragnęłam się wpasować.

(...)

Wejście w to środowisko i zyskanie akceptacji wydawało się jednak niezmiernie ważne, wręcz naglące. Kto chce być na uboczu? Kto nie chce chodzić na kawę z przyjaciółkami po odprowadzeniu dzieci do przedszkola? Któż by nie chciał, żeby jego dziecko miało kolegów do wspólnej zabawy? Teściowie i mąż cały czas mi pomagali, podpowiadając na przykład, gdzie chodzić na zakupy spożywcze, a także wyjaśniając zagmatwane reguły najróżniejszych gal, organizowanych z przesadą bar i bat micw, klubów i stowarzyszeń, zarządów wspólnot mieszkaniowych i innych obcych mi rytuałów i praktyk specyficznych dla nowego miejsca zamieszkania. Kultura matek z Upper East Side była jednak czymś jeszcze innym, z czym musiałam poradzić sobie sama, bo przecież to ja byłam mamą, która chciała - potrzebowała! - grać według ich zasad. Owszem, przez cały czas, kiedy mieszkałam w Nowym Jorku, mnóstwo razy zapuszczałam się na Górny Manhattan. Wiedziałam, że ocieka kasą i przywilejami.
Wiedziałam, że powściągliwość to słowo tam nieznane. Wiedziałam, że zarówno ubiór, jak i filozofia oraz etos różnią się od tych z Dolnego Manhattanu. Nie było innego sposobu, by poznać tajemniczy świat tamtejszych matek - musiałam po prostu do nich dołączyć. Gdybym nie miała dziecka, mogłabym nawet nie zauważyć równoległego wszechświata uprzywilejowanych rodziców i uprzywilejowanych dzieci.
Jako matka czułam, że po prostu muszę go zrozumieć, zinfiltrować, złamać kulturowy kod, że to jest moim obowiązkiem.
Poznawanie matek wokół mnie i uczenie się od nich było dla mnie przygodą tak dziwną i pełną niespodzianek, że nic,czego się wcześniej uczyłam lub co przeżyłam - na przykład masajski rytuał biegu po bydle i picia krwi, walki na topory u amazońskich Janomamów albo pijackie ceremonie inicjacyjne bractwa studenckiego na jednym z najlepszych uniwersytetów w Stanach Zjednoczonych - nie mogło się z tym równać ani nie mogło mnie na to przygotować."