Nowa książka laureatki Nike 2013
Do Joanny Bator nieustannie powracają słowa „znikła bez śladu".
Wśród wielu historii kobiet tylko jedna przykuwa jej uwagę i staje się obsesją. To historia Sandry Valentine, która w niewyjaśnionych okolicznościach zaginęła na Sri Lance. Joanna Bator wyrusza na wyspę w kształcie łzy.
Dokąd i do kogo doprowadzi ją znikający trop obcej kobiety? Kim jest mroczna bliźniaczka? Kim jest Anna Karr? W maskaradzie uczestniczą postaci z biografii autorki, bohaterowie literaccy i nowi towarzysze tropikalnej podróży. Sekrety życia przeplatają się z sekretami pisania.
To pełna czarnej magii i przewrotna kobieca opowieść o miłości, twórczości i smudze cienia.
Fotografie Adama Golca oddają klimat opowieści, która toczy się od początku do końca na granicy tego, co realne i tego, co wykreowane.
Autorka bestsellerów wraca na Wyspę Łzę od nowa
"Naprawdę można od tego zwariować."
/Karolina Sulej, „Wysokie Obcasy”/
"Są podróże, które nigdy się nie kończą. Mimo iż przeszło się od punktu A do B, jak się planowało, spakowało i rozpakowało się bagaże, pozostaje świadomość, że wędrówka była jeśli nie zupełnie daremna, to jednak pozostawiła dojmujące uczucie niedosytu, niedopowiedzenia, wręcz klęski, jak jedno z tych rozstań, w których zbyt pochopnie zamknęło się za kimś drzwi, czy, co gorsza, zamknięto je za nami. Taka była dla mnie Wyspa Łza."
(fragment)
„A gdyby tekst naprawić jak rozbitą czarkę do herbaty?” Od tego pytania zaczyna się nowa odsłona podróży sprzed kilku lat. Japońska metoda kintsugi, w której używa się żywicy i złota, opisana przez Joannę Bator w powieści Purezento, w Wyspie Łzie od nowa staje się techniką literacką. W nowej wersji tej osobistej opowieści autorka sięga głębiej w rodzinną historię i opowiada, dokąd zaprowadziła ją droga, która wtedy wydawała jej się klęską, a z perspektywy czasu okazała się przemianą: Dziś te dni w szklanym domu koło Gale, kończące wyprawę, gdy już wiedziałam, że pierwszy raz nie zdołam wpasować się w podróż jak dłoń w rękawiczkę i do jej kresu będę cała samą siebie uwierać w tym pięknie, w dźwiękach tropikalnej nocy przecinanej przez buddyjskie śpiewy z pobliskiej świątyni, wydają mi się kluczowe dla Wyspy Łzy. To, co brałam za klęskę było zrzucaniem skóry, metamorfozą, w wyniku której i ta, ja, która tam pojechała śladem Sandry Valentine, znikała bez śladu. (fragment)